سندروم آسپرگر، نقطه ضعفی که می‌ تواند وجه تمایز شما باشد

سندروم آسپرگر (AS) اولین بار توسط هانس آسپرگر در سال ۱۹۴۴ به عنوان ویژگی رفتاری افرادی که در ارتباطات و تعاملات اجتماعی مشکل دارند توصیف شد. از آن زمان، سندروم آسپرگر همواره مورد توجه و بحث قابل توجهی بوده است.

تغییرات DSM-5 در طبقه بندی ASD منجر به اختلافاتی در مورد از دست دادن هویت منحصربه‌فرد نشانگان آسپرگر شد و کارشناسان همچنان در مورد آسپرگر و فرمول بندی آن در ASD بحث می‌کنند. با توجه به سابقه گسترده سندروم آسپرگر، متخصصان همچنان از این تشخیص به عنوان زیرگونه‌ای از اوتیسم بدون مشکلات زبانی و ضریب هوشی طبیعی یا برتر استفاده می‌کنند. همچنین افراد مبتلا به سندروم آسپرگر حافظه بلند مدت نسبتا قوی دارند.

سندروم آسپرگر چیست؟

اگرچه آسپرگر در چهارمین ویرایش راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-4) به عنوان یک دسته تشخیصی مجزا معرفی شد. اما تقریبا ۲۰ سال بعد، برچسب تشخیص آن در دفترچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی ( DSM -5) حذف شد و در دسته‌ای کلی تر از اختلالات طیف اوتیسم (ASD) قرار گرفت. بر اساس DSM-5، درجات مختلفی از اوتیسم وجود دارد که بر اساس شدت علائم و سطوح مورد نیاز حمایت از افراد مبتلا به آسپرگر طبقه بندی می‌شوند. به عبارتی آنچه قبلا سندروم آسپرگر نامیده می‌شد، اکنون جزئی از اوتیسم تلقی می‌شود.

اختلالات طیف اوتیسم (ASD) شامل گروهی از ناهنجاری‌های رشد عصبی با درجات و جلوه‌های بسیار متفاوت است که معمولاً در اوایل کودکی شروع می‌شود و با مشکلات ارتباطی و تعامل اجتماعی همراه با مشکلات رفتاری مانند محدودیت علایق و رفتارهای تکراری مشخص می‌شود.

مشاوره روانشناسی

با برترین روانشناسان ایران از دیدگاه کاربران

مشاوره حضوری و آنلاین۵۰۰+ خدمت

مشاهده همه

تاریخچه تکامل سندروم آسپرگر

موارد زیر، تاریخچه این بیماری را از گذشته تاکنون نشان می‌دهد:

• ۱۹۹۴: هانس آسپرگر، متخصص اطفال اتریشی، چهار بیمار جوان فوق العاده مشابه را توصیف کرد. آن‌ها از هوش عادی تا بالا برخوردار بودند. اما این چهار بیمار فاقد مهارت‌های اجتماعی بودند و علایق بسیار محدودی داشتند. همچنین این کودکان تمایل به دست و پا چلفتی بودن را داشتند.
• ۱۹۸۱: روانپزشک انگلیسی لورنا وینگ مجموعه‌ای از مطالعات موردی مشابه را منتشر کرد. در آن‌، وی اصطلاح «سندروم آسپرگر» را مطرح کرد.
• ۱۹۹۴: سندروم آسپرگر در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-4) ذکر شد.
• ۲۰۱۳: سندروم آسپرگر و سایر انواع اوتیسم که قبلا جداگانه تشکیل شده بودند، در DSM-5 به عنوان یک تشخیص «اختلال طیف اوتیسم» جمع آوری شدند.

آیا سندروم آسپرگر یک ناتوانی است؟

هر کس دارای شخصیت منحصربفرد و نقاط قوت متفاوت است. افراد مبتلا به سندروم آسپرگر هیچ تفاوتی با هم ندارند. اما اگر شما یا عزیزانتان به دلیل علائم سندروم آسپرگر برای به دست آوردن یا ادامه کار مشکل دارید، کمک‌های وجود دارد. شما ممکن است برای حمایت بتوانید تحت ارزیابی تأمین اجتماعی، سازمان اختلالات روانی و یا سازمان‌های دارای معلولیت قرار بگیرید.

علائم سندرم آسپرگر چیست؟

در بالا اشاره کردیم که امروزه دیگر عنوان جدایی برای سندروم آسپرگر وجود ندارد؛ اما در ادامه به علائم آسپرگر در روانپزشکی و نشانه‌های اسپرگر به عنوان زیرشاخه اختلال اوتیسم اشاره خواهیم کرد:

• حداقل دو نشانه از اختلال تعامل اجتماعی و حداقل یک علامت از ارتباط، رفتار محدود و تکراری
• تأخیر یا عملکرد غیر طبیعی در حداقل یکی از زمینه‌های تعامل اجتماعی، زبان مورد استفاده در ارتباطات اجتماعی، بازی نمادین یا تخیلی تا قبل از ۳ سالگی.

نگاه کلی به علائم آسپرگر برای تشخیص آن کافی نیست و نیاز به دیدگاه ریزبینانه‌تری برای تشخیص آن است. در ادامه بیشتر در این باره صحبت خواهیم کرد.

۱. علائم احساسی و رفتاری در سندروم آسپرگر

یکی از علائم رایج اوتیسم و سندروم آسپرگر درگیر شدن در رفتارهای تکراری است. این مورد ممکن است شامل انجام یک عمل هر روز صبح قبل از کار، چرخاندن چیزی به تعداد معین یا بازکردن درب به روشی خاص باشد. فقط به این دلیل که شما درگیر این نوع رفتارها هستید به این معنا نیست که شما آسپرگر دارید. اختلالات دیگر نیز می‌توانند منجر به این رفتارها شوند:

انواع علایم آسپرگر	روش تشخیص آن‌ها
ناتوانی در درک مسائل احساسی	افراد مبتلا به سندروم آسپرگر ممکن است هنگام تفسیر مسائل اجتماعی یا احساسی مانند اندوه یا ناامیدی دچار مشکل شوند. مشکلات غیر محاوره‌ای، ممکن است افراد مبتلا به آسپرگر (AS) از طرز تفکر منطقی شما فرار کنند.
تمرکز اول شخص	بزرگسالان مبتلا به سندرم آسپرگر ممکن است برای دیدن جهان از دیدگاه شخص دیگری مشکل داشته باشند. به سختی می‌توانند با همدلی یا نگرانی نسبت به اعمال، کلمات و رفتارها واکنش نشان دهند.
پاسخ احساسی اغراق آمیز	اگرچه همیشه عمدی نیست، اما بزرگسالان مبتلا به آسپرگر ممکن است برای کنار آمدن با شرایط عاطفی، احساس ناامیدی یا تغییر در الگو تلاش کنند. این ممکن است منجر به طغیان‌های احساسی شود.
واکنش غیر طبیعی به محرک‌های حسی	این مورد می‌تواند حساسیت بیش از حد به احساسات باشد. مثال‌ها شامل لمس بیش از حد افراد یا اشیاء، ترجیح به در تاریکی بودن یا بو کردن عمدی اجسام هستند.

۲. علائم ارتباطی سندروم آسپرگر

افراد مبتلا، با مشکلات اجتماعی دست و پنجه نرم می‌کنند و ممکن است نتوانند مکالمات (صحبت‌های کوچک) را ادامه دهند. سایر نشانه‌ها عبارت‌اند از:

• مشکلات گفتاری: این امر برای افراد بزرگسال مبتلا به آسپرگر غیر معمول نیست که دارای تکلم سفت (گاهی اوقات به عنوان روباتیک) یا تکراری باشند. همچنین ممکن است در تعدیل صدای خود برای محیط‌ها مشکل داشته باشید. به عنوان مثال، نمی‌توانند صدای خود را در مسجد یا کتابخانه پایین بیاورند.
• مهارت‌های کلامی استثنایی: بزرگسالان مبتلا به سندرم آسپرگر ممکن است از مهارت‌های کلامی معمولی برخوردار باشند. این مورد ممکن است به مهارت‌های واژگان بیشتر، به ویژه در زمینه‌های مورد علاقه  تبدیل شود.
• دریافت سخت مهارت‌های غیر کلامی: بزرگسالان مبتلا به نشانگان آسپرگر ممکن است رفتارهای غیر کلامی دیگران را مانند حرکات دست، حالات صورت یا زبان بدن را به خوبی درک و دریافت نکنند.
• عدم تماس چشمی: هنگام صحبت با شخص دیگر، ممکن است تماس چشمی برقرار نکنند.

در تشخیص علائم آسپرگر معیا‌رهای تشخیصی اختلال اوتیسم یا اختلال خاص دیگر نباید رعایت شود. در غیر این صورت، تشخیص آسپرگر (AS) حذف نمی‌شود و تشخیص اختلال اوتیسم باید اولویت داشته باشد.

۳. علائم سندروم آسپرگر در بزرگسالان

از آنجایی که سندروم آسپرگر شکل خفیفی از اوتیسم است، بزرگسالان مبتلا به آسپرگر اغلب با مشکلات زیادی در زندگی روبرو نمی‌شوند. اما با این وجود در مواجه با مسائل اجتماعی مختلف ممکن است مشکلاتی را بروز دهند.

اضطراب اجتماعی

بزرگسالان مبتلا به آسپرگر ممکن است از نظر اجتماعی ناخوشایند به نظر برسند. آن‌ها ممکن است ماهیت رفت و برگشت مکالمات را درک نکنند. یکی از رفتارهای رایج این است که ناخواسته بیش از حد در مورد خود یا علایق خود صحبت می‌کنند و به طرف مقابل فرصت صحبت نمی‌دهند.

افراد مبتلا به سندروم آسپرگر همچنین تمایل به نادیده گرفتن علائم اضطراب اجتماعی از جمله حالات صورت و زبان بدن دارند. آنها ممکن است این تصور را ایجاد کنند که علاقه‌ای به تعامل اجتماعی ندارند یا به آن توجه نمی‌کنند.

مشکل در درک شوخی یا طعنه

برخی از بزرگسالان مبتلا به سندروم آسپرگر به سختی می‌توانند جوک، عبارات محاوره‌ای یا کنایه را درک کنند، زیرا همه چیز را به معنای واقعی کلمه درک می‌کنند. یک مطالعه نشان داد که پسران نوجوان مبتلا به سندروم آسپرگر جوک‌هایی با پایان ساده را ترجیح می‌دهند، اما همچنان می‌خواهند بخندند و دیگران را بخندانند. افراد مبتلا به آسپرگرممکن است حس شوخ طبعی متفاوتی با سایر افراد داشته باشند، اما همچنان حس شوخ طبعی دارند.

چالش‌ های ایجاد یا حفظ دوستان

به دلیل مشکلات اجتماعی، بزرگسالان مبتلا به سندروم آسپرگر ممکن است دوستان کمی داشته باشند. آن‌ها ممکن است گذراندن وقت با مردم را چالش برانگیز بدانند. بزرگسالان مبتلا به آسپرگر ترجیح می‌دهند وقت خود را به تنهایی و غرق در علایق خود بگذرانند. این مثال‌ها تعداد محدودی از موقعیت های اجتماعی بودند که ممکن است سندروم آسپرگر در بزرگسالان خود را نشان دهد. اما برای بررسی دقیقتر خودتان می‌توانید از تست‌های روانشناسی استفاده کنید که برایتان لینک یکی از سایت های مرجع این تست‌ها را قرار می‌دهم.

آیا سندروم آسپرگر و ازدواج امکان پذیر است؟

اگر یک کلمه وجود داشته باشد که احساس‌تان را نسبت به ازدواج با شخصی که دوست دارید و مبتلا به آسپرگر است توصیف کند، این کلمه تنهایی است. ممکن است شما بعد از ازدواج متوجه تغییر رفتار یا نداشتن درک متقابل را احساس کنید. اما این فقط نیمه خالی لیوان است که به آن نگاه می‌کنیم.

با پیشرفت روز افزون علم و شیوه‌های نوین درمانی، اصلاح در رفتار و علائم آسپرگر چشمگیر بوده و امکان ازدواج افراد آسپرگر راحت‌تر شده است. با بکارگیری درست از مهارت‌های قوی‌تر شخص مبتلا به آسپرگر نه تنها شما این احساس تنهایی در ازدواج را نخواهید داشت، بلکه در موفقیت رابطه‌تان با همسرتان می‌توانید از دیگر زوج‌ها پیشی بگیرید.

شما باید معیار های دیگری را هم در نظر بگیرید که ممکن است در زندگی آینده شما تاثیر بگذارد. با توجه به اینکه اوتیسم و سندروم آسپرگر در برخی موارد به دلایل ژنی اتفاق می‌افتد ممکن است این بیماری بر سلامت فرزند آینده شما تاثیر بگذارد.

آیا مشکلات ارتباطی کودک نشانه آسپرگر است؟

همین الان مشاوره بگیر!

مشاوره آنلاین روانشناسدکتر روانشناس

علت به وجود آمدن سندروم آسپرگر چیست؟

نظریه‌های مربوط به علت اوتیسم و سندروم آسپرگر تکامل یافته است. مفهوم اولیه 《مادران یخچالی》، نظریه‌ای که آسپرگر را به مادران سرد و بی عاطفه نسبت می‌دهد، اکنون منسوخ شده است. همچنین عواملی مانند شیوه زندگی خانوادگی، درآمد و سطح تحصیلات دیگر در شروع سندروم آسپرگر به عنوان عوامل خطر در نظر گرفته نمی‌شوند.

اگرچه بسیاری از عوامل ژنتیکی، نوروبیولوژیکی و محیطی به عنوان عامل ایجاد سندروم آسپرگر شناخته شده‌اند، اما مکانیسم‌های زیربنایی دقیق به طور کامل شناخته نشده است.

متن انگلیسی: «Asperger’s Syndrome is a neurobiological disorder, meaning it is just a part of the child’s brain development, whose causes are not fully understood.»
ترجمه فارسی: «سندرم آسپرگر یک اختلال عصبی زیستی است، به این معنی که فقط بخشی از رشد مغز کودک را در بر می‌گیرد که علل آن به طور کامل شناخته نشده است.»

به نقل از سایت mountsinai

تاثیر عوامل ژنتیکی در ایجاد آسپرگر

در میان عوامل مرتبط با بیماری زایی آسپرگر(AS)، سهم ژنتیک به طور گسترده‌ای پذیرفته شده است. داده‌های توالی ژنوم به این معنی است که صدها ژن مرتبط با اتیسم و آسپرگر وجود دارد. اگرچه هیچ جهش ژنتیکی خاصی که مختص سندروم آسپرگر باشد تشخیص داده نشده است.

تخمین زده می شود که ۴۰۰ تا ۱۰۰۰ ژن احتمالاً مستعد ابتلا به آسپرگر هستند. ژن‌های کمک کننده به اتیسم و سندروم آسپرگر در انواع عملکردهای بیولوژیکی مرتبط با رشد و عملکرد مغز نقش دارند. به عنوان مثال، افراد مبتلا به آسپرگر احتمالاً دارای تغییرات خاصی در ژن (GABRB3) هستند که قبلاً در تفاوت‌های فردی در همدلی دخیل بوده است. انواع ژن (CNV)، که در DNA حذف می‌شوند یا تکراری هستند عملکرد ژن‌ها را تغییر می‌دهند، این مورد تقریباً در ۹ تا از ۱۰ مورد افراد مبتلا به سندروم آسپرگر در نمونه های بالینی یافت شده است.

همپوشانی ژنتیکی قابل توجهی بین اتیسم (ASD) و آسپرگر با سایر شرایط عصبی و روانی مانند صرع، ناتوانی ذهنی و اسکیزوفرنی وجود دارد. درک ما این است که این عوامل ژنتیکی از طریق اختلال در مسیرهای مهم بیولوژیکی، رشد مغز را مختل می‌کند، که منجر به توسعه بیماری می‌شود.

تاثیر فاکتورهای محیطی در ایجاد سندرم آسپرگر

شناسایی عوامل خطر قابل اصلاح مرتبط با آسپرگر، به ویژه برای کاهش تماس کودکان و زنان باردار با سموم عصبی شناخته شده ضروری است. عوامل محیطی ممکن است به عنوان یک عامل خطر مستقل عمل کنند یا بر عوامل ژنتیکی موجود در افرادی که دارای زمینه ژنتیکی هستند، تأثیر بگذارند.

این موارد شامل سن والدین، رویدادهای دوران بارداری و زایمان، عوامل مادری، محیط جنین و قرار گرفتن در معرض سموم و تراتوژن‌ها باشند. شواهد قوی وجود دارد که نشان می‌دهد بالا بودن سن پدر و مادر، با خطر داشتن فرزند مبتلا به سندروم آسپرگر مرتبط است. عوامل حاملگی مانند زایمان زودرس، وزن کم نوزاد در هنگام تولد، هیپوکسی درون زایمان، قرار گرفتن در معرض والپروئیک اسید و تالیدومید داخل رحمی و انسفالوپاتی نوزادان نیز با افزایش خطر ابتلا به اوتیسم و سندروم آسپرگر مرتبط است.

سایر شرایط پیش از تولد که ممکن است با افزایش خطر نشانگان آسپرگر همراه باشد شامل فاصله کوتاه بارداری، حاملگی های متعدد، چاقی مادر، دیابت بارداری و عفونت‌های پیش از تولد مانند سرخجه و سیتومگالوویروس است.

توجه به این نکته ضروری است که بر اساس بررسی‌های سیستماتیک چندین مطالعه بزرگ اپیدمیولوژیک، هیچ مدرکی مبنی بر ارتباط بین سندروم آسپرگر و ایمن سازی سیستم ایمنی به عنوان یک عامل خطر محیطی وجود ندارد. بنابراین، کودکان مبتلا به اوتیسم و سندروم آسپرگر باید طبق برنامه معمول توصیه شده واکسینه شوند.

راه های تشخیص سندروم آسپرگر (AS) کدامند؟

در حال حاضر، هیچ آزمایش خاصی وجود ندارد که بتواند سندروم آسپرگر را در بزرگسالان تشخیص دهد. همچنین هیچ معیار تشخیصی فعلی برای سندروم آسپرگر در بزرگسالان نیز وجود ندارد.

اختلالات طیف اوتیسم معمولاً در اوایل کودکی تشخیص داده می‌شوند. اگر علائم یا نشانه‌هایی را از آسپرگر داشته‌باشید، خیلی بعید است که در رسیدن به بزرگسالی اختلالات اتیسمی شما تشخیص داده نشود. با این حال، غیر ممکن نیست.

اگر فکر می‌کنید اختلال طیف اوتیسم دارید، علائم‌تان را با ارائه دهنده خدمات درمانی‌تان در میان بگذارید. ممکن است به یک متخصص مانند روانشناس یا روانپزشک ارجاع داده شوید که می‌تواند رفتارها و علائم شما را ارزیابی کند و به تعیین اینکه آیا آسپرگر یا اختلالات اتیسمی دیگری دارید کمک کند.

معیارهایی که ارائه دهنده خدمات درمانی شما ممکن است در نظر بگیرد

معمولا مشاهدات اجتماعی اولین مورد است. ممکن است ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما در مورد زندگی اجتماعی شما بپرسد. آنها می‌خواهند مهارت‌های اجتماعی شما و تعاملات شما با دیگران را ارزیابی کنند. این موارد می‌تواند به آن‌ها کمک کند تا ببینند که علائم شما تا چه حد بر این حوزه از زندگی شما تأثیر می‌گذارد. سایر موارد شامل موارد زیر می‌شوند:

• مسائل جسمی: ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما می‌خواهد بیماری‌های احتمالی زمینه ای را که می‌تواند علائم شما را در بر داشته باشد، رد کند.
• شرایط روحی: افراد مبتلا به آسپرگر اغلب اضطراب، افسردگی و بیش فعالی را تجربه می‌کنند. در حقیقت، سندروم آسپرگر ممکن است به عنوان یکی از این موارد اشتباه تشخیص داده شود. هنگامی که یک متخصص آموزش دیده بتواند شما را معاینه کند، به احتمال زیاد به درستی اختلالات اتیسمی شما را تشخیص می‌دهد.

چه کسی سندرم آسپرگر را تشخیص می‌ دهد؟ (تست سندرم آسپرگر در کودکان و بزرگسالان)

اغلب پزشکان اطفال به بهترین شکل ممکن مجهز هستند تا الگوی رشد کودک و نقاط قوت و ضعف آنها را به طور دقیق بررسی کنند. این متخصصان عبارت‌اند از:

• متخصص اطفال
• روانشناس یا روانپزشک، هر دو می‌توانند در تشخیص آسپرگر تخصص داشته باشند
• متخصص مغز و اعصاب.

هنگام تلاش برای تشخیص، ممکن است لازم باشد به یک یا چند نفر از این متخصصان مراجعه کنید. این فرآیند ممکن است کمی طول بکشد، اما می‌تواند به شما در یادگیری بیشتر و یافتن شبکه‌های پشتیبانی اضافی کمک کند.

سندروم آسپرگر چگونه درمان می‌ شود؟

بسیاری از درمان‌هایی که برای آسپرگر توصیه می‌شود شامل تقویت مهارت‌های رفتاری، اجتماعی و ارتباطی است. اما ممکن است از داروها، گفتاردرمانی و کاردرمانی نیز استفاده شود. مهم است که به یاد داشته باشید که همه درمان‌های آسپرگر با شواهد علمی پشتیبانی نمی شود. علاوه بر این، آنچه برای یک فرد موثر به نظر می‌رسد ممکن است برای دیگری موثر نباشد.

شما باید برای تهیه یک برنامه درمانی عالی آسپرگر، با پزشک خود همکاری نزدیک داشته باشید. درمان سندروم آسپرگر باید طوری طراحی شود که نیازهای شما یا فرزند شما را برآورده کند. اگر کودک یا بزرگسال موافق درمانی که برای آنها بهترین است نباشد، حتی بهترین شیوه‌های درمان در جهان هم جوابگو نخواهد بود. یک برنامه درمانی خوب بر نقاط قوت آنها تکیه می‌کند و رشد را در مناطقی که مشکل دارند تشویق می‌کند. پیشرفت باید به طور مداوم کنترل شود و درمان در صورت لزوم تنظیم شود تا به آن‌ها در موفقیت در مدرسه، کار و زندگی کمک کند.

برای تشخیص سندروم آسپرگر به کدام دکتر مراجعه کنیم؟

دکتر سندرم آسپرگر

درمان آسپرگر با مصرف دارو، آیا دارو می توانند آسپرگر را درمان کنند؟

هیچ دارویی به طور خاص برای سندروم آسپرگر تجویز نمی‌شود. برخی از افراد مبتلا به بیماری آسپرگر یا بیماری‌های مرتبط می‌توانند بدون مصرف هیچ گونه دارویی در زندگی خود به خوبی عمل کنند. اینکه پزشک یا پزشک شما دارو تجویز می‌کند یا خیر، به علائم شما یا فرزند شما بستگی دارد. تمرکز بر درمان علائم مشکل ساز به کاهش تعداد داروهایی که شما یا فرزندتان مصرف می‌کنید نیز کمک می کند.

انواع خاصی از داروها می‌توانند به مدیریت علائم شدید آسپرگر یا بیماری‌های مرتبط کمک کنند. این داروها عبارت‌اند از:

• داروهای ضدافسردگی یا مهارکننده‌های بازجذب سروتونین.
• ضد روان پریشی.
• داروهایی برای اختلال نقص توجه .
• ریسپردال (risperidone systemic)
• ریسپریدون(Risperdal)
• اولانزاپین (olanzapine)
• لیزداکس آمفتامین (lisdexamfetamin)

این داروها و سایر داروها عوارض جانبی بالقوه‌ای جدی دارند، بنابراین در مورد اینکه آیا این داروها برای شما یا فرزندتان مناسب هستند، با پزشک خود مشورت کنید.

کدام روش در درمان سندروم آسپرگر مورد استفاده قرار می‌ گیرند؟

فیزیوتراپی: برخی از افرادی که با سندروم آسپرگر تشخیص داده می‌شوند ممکن است دست و پا چلفتی به نظر برسند. یک فیزیوتراپیست برای تقویت قدرت اصلی بدن فرد تلاش می‌کند. این به دویدن، پریدن، رکاب زدن دوچرخه، بالا و پایین رفتن از پله‌ها و سایر فعالیت‌های حرکتی بدنی کمک می‌کند.

هنر درمانی و موسیقی درمانی: هنر درمانی و موسیقی درمانی به رفع نیازهای مختلف شناختی، اجتماعی یا احساسی کمک می‌کند. فرایند خلاق هنر یا موسیقی ممکن است به بهبود ارتباطات یا توسعه مهارت‌های اجتماعی کمک کند. به عنوان مثال، موسیقی رفتارهایی مانند تماس چشمی، نوبت در صحبت و تعامل با شخص دیگری را تقویت می‌کند.

درمان آسپرگر با تمرین مهارت­‌های اجتماعی

مهارت های اجتماعی و گفتاردرمانی: ممکن است فرزند شما خوب صحبت کند. با این حال ممکن است نیاز به یادگیری مهارت‌های مهم مکالمه داشته باشد. این مهارت‌ها شامل یادگیری نوبت در حین صحبت، برقراری ارتباط چشمی با فردی که با او صحبت می‌کند، نشان دادن علاقه به آنچه شخص می‌گوید و یادگیری صحبت در مورد موضوعات مختلف، بدون وسواس در یک موضوع است.

درمان آسپرگر با کاردرمانی یا فیزیوتراپی

کار درمانی: یک متخصص کاردرمانی با مهارت‌های حرکتی دست (هر چیزی که نیاز به استفاده از دست آنها دارد) به افراد مبتلا به سندروم آسپرگر کمک می‌کند. آن‌ها همچنین به کودک شما کمک می‌کنند تا با مشکلات حسی کنار بیاید. فرد مبتلا به سندروم آسپرگر ممکن است به تجربیات حسی خاصی حساس باشد. این مورد ممکن است شامل سر و صدا، لمس، بو یا محرک های بصری باشد.

درمان سندرم آسپرگر با طب سنتی و گیاهان دارویی

اگرچه روش‌های سنتی برای درمان این اختلال جواب قطعی برای درمان نمی‌دهند، اما می‌توانند کمک کننده باشند. طبق نظر برخی متخصصان استفاده از دمنوش‌ها یا عرقیجاتی که به کاهش اضطراب و استرس کمک کنند، مفید هستند. از انواع آن می‌توان به عرق کاسنی، دمنوش بابونه و ترکیب سرکه و انگبین اشاره کرد. توجه داشته باشید که مصرف گیاهان دارویی هم موثر است اما میزان مصرف آن‌ها بسیار اهمیت دارد.

آیا می توان از سندروم آسپرگر پیشگیری کرد؟

از آنجا که علت اختلال طیف اوتیسم و سندروم آسپرگر ناشناخته است، راهی برای جلوگیری یا اجتناب از آن وجود ندارد. سندرم آسپرگر یک بیماری قابل درمان و مشخصی نیست. با این حال، به عنوان یکی از اشکال خفیف در اختلالات طیف اوتیسم، با مشکلات رشد زبانی کم و بهره هوشی طبیعی یا بالا، این اختلال به کودکان و بزرگسالان اجازه می‌دهد تا یک زندگی عادی یا تقریبا طبیعی داشته باشد.

متن انگلیسی: «The cause of Asperger syndrome, like most ASDs Autism spectrum disorder (ASD), is not fully understood, but there is a strong genetic basis, which means it does tend to run in families. Multiple environmental factors are also thought to play an important role in the development of all ASDs.»
ترجمه فارسی: «علت سندرم آسپرگر، مانند اکثر اختلالات طیف اوتیسم (ASD) به طور کامل شناخته نشده است، اما یک پایه ژنتیکی قوی وجود دارد، به این معنی که این بیماری تمایل دارد در خانواده‌ها (ژنتیکی) ایجاد شود. همچنین تصور می‌شود که عوامل محیطی متعدد نقش مهمی در ایجاد همه ASDها دارند.»

به نقل از سایت rarediseases

تفاوت بین سندروم آسپرگر و اختلال طیف اوتیسم چیست؟

آسپرگر و بیماری اوتیسم، دیگر تشخیص جداگانه‌ای محسوب نمی‌شوند. افرادی که ممکن است قبلا تشخیص سندروم آسپرگر را دریافت کرده باشند، در حال حاضر تشخیص اوتیسم را دریافت  کنند. اما بسیاری از افرادی که قبل از تغییر معیارهای تشخیصی در سال ۲۰۱۳ به بیماری آسپرگر مبتلا شده بودند، هنوز به عنوان «مبتلا به آسپرگر» شناخته می‌شوند.

بسیاری از مردم نیز آسپرگر را هنوز بخشی از هویت خود می‌دانند. با این حال، تنها تفاوت واقعی بین این دو تشخیص این است که افراد مبتلا به آسپرگر با علائم خفیف و نشانه‌هایی که ممکن است شبیه علائم اوتیسم باشد، گذر راحت‌تری را از نظر عصبی تجربه می‌کنند. البته توجه داشته باشید که این اختلال با بیماری اسکیزوفرنی متفاوت است و نباید یکسان تلقی شوند.

نقاط قوت سندروم آسپرگر:

• تمرکز و پشتکار قابل توجه
• استعداد در تشخیص الگوها
• توجه به جزئیات

چالش‌های افراد مبتلا به آسپرگر:

• حساسیت بیش از حد (به نور، صداها، مزه‌ها و غیره)
• مشکل در انجام دادن و گرفتن مکالمه
• مشکل در مهارت‌های مکالمه غیرکلامی (فاصله، بلندی صدا، لحن و غیره)
• حرکات ناهماهنگ یا دست و پا چلفتی بودن
• اضطراب و افسردگی

چگونه کودکان مبتلا به سندروم آسپرگر می‌ توانند در مدرسه راحت‌ تر باشند؟

کودکان و نوجوانان مبتلا به سندروم آسپرگر اغلب در مدرسه با مشکل روبرو می‌شوند. یادگیری در حالی که در تمرکز یا حفظ آرامش مشکل دارید، دشوار است. برای کمک به یادگیری راحت‌تر، برخی از کودکان با این شرایط می‌توانند از آموزش یا امکانات ویژه‌ای در مدرسه بهره‌ مند شوند.

بسته به مشکلات موجود در مدرسه، کودکان نیز ممکن است واجد شرایط خدمات آموزشی ویژه از جمله مشاوره و نیازهای غذایی خاص باشند. با درخواست از معلم، مشاور راهنمایی یا مدیر فرزند خود، در مورد سایر حمایت‌های مدرسه اطلاعات کسب کنید. به عنوان مثال، والدین و معلمان می‌توانند برای ایجاد یک برنامه آموزشی فردی  با هم همکاری کنند. بر اساس علائم فرزند شما، مدرسه او تصمیم می‌گیرد که آیا آموزش فردی مورد نیاز است یا خیر. مواردی که به تحصیل کودک مبتلا به آسپرگر کمک می‌کنند عبارت‌اند از:

• برنامه های روزانه منظم (برای کمک به دانش آموزان برای تمرکز و حفظ آرامش).
• اهداف تحصیلی (گذراندن تربیت بدنی یا کسب نمره مشخص در آزمون های اصلی).
• راهنمای مطالعه یا برنامه‌های درسی سفارشی (برای مثال با استفاده از هدفون همراه با درس صوتی).
• مهارت‌های اجتماعی (پیوستن به گروه‌ها و قطع نکردن ارتباط با دیگران).
• تکنیک‌های خودکنترلی (عدم عصبانیت یا ضربه به دیگران).

چگونه فرد مبتلا به سندروم آسپرگر می تواند بهترین زندگی را داشته باشد؟

بسیاری از افرادی که مبتلا به سندروم آسپرگر و بیماری‌های مشابه با آن هستند، در زندگی خود موفق می‌شوند. اما تعداد کمی از آن‌ها ممکن است در یافتن یا حفظ کار، شرایط زندگی و روابط اجتماعی به کمک نیاز داشته باشند. اگر مبتلا به سندروم آسپرگر هستید، ممکن است بهترین کار را با محیط‌ها، روال‌های ساختار یافته و قابل پیش بینی انجام دهید. حتی می‌توانید از دیگران پیشی بگیرید!

بسیاری از کودکان، نوجوانان و بزرگسالان مبتلا به سندروم آسپرگر از گروه‌های مهارت اجتماعی و مداخلات رفتاری، که توسط سازمان تجزیه و تحلیل رفتاری کاربردی (ABA) ارائه می‌شود، سود می‌برند. این شکل از رفتار درمانی به آموزش رفتارهای مثبت در زندگی روزمره کمک می‌کند.

نتیجه گیری و راهنمای مراجعه به دکتر

سندرم آسپرگر در یکی از بیماری‌های طیف اوتیسم طبقه‌بندی شده و با علائمی مانند ناتوانی در برقراری روابط اجتماعی، تکرار برخی کارها و در مواردی وسواس زیاد مشخص می‌شود. متاسفانه هنوز روش درمان قطعی یا امکان پیشگیری از ابتلا به آن مشخص نشده است اما می‌توان با مصرف دارو یا مشاوره درمانی تا حد زیادی علائم آن را برای زندگی بهتر کاهش داد.

در بزرگسالان، از آنجایی که این افراد علاقه محدود اما وسواسی و شدیدی در برخی زمینه ها دارند، ممکن است در کارهایی که دوست دارند انجام دهند، مانند علوم کامپیوتر، ریاضیات، موسیقی و علوم نسبت به دیگران برتری داشته باشند. این حوزه‌ها نیز به تعامل اجتماعی کمتری نسبت به سایر زمینه‌ها نیاز دارند و به بیماران برای امرار معاش زندگی هم کمک خواهد کرد.

اگر احساس می‌کنید برای گذراندن و زندگی با این اختلال در خود یا اطرافیانتان به کمک نیاز دارید، دکتر گفتار درمانی و دکتر روانشناس در این زمینه مناسب خواهد بود. در سایت دکترتو می‌توانید علاوه بر تعیین وقت حضوری، از گفتار درمانی آنلاین و مشاوره آنلاین روانشناس هم استفاده کنید. برای رزرو وقت مشاوره، همین امروز تماس بگیرید!

دکترتو مراقب سلامتی شماست!