دیسپلازی دهانه رحم به دلیل ابتلا به ویروس HPV ایجاد می‌شود. این بیماری معمولا قابل درمان بوده و به ندرت تبدیل به سرطان می‌شود. علائمی ایجاد نمی‌کند و در تست پاپ اسمیر می‌توان آن را تشخیص داد.
نارسایی دهانه رحم معمولا در سه ماهه دوم اتفاق افتاده و به معنای باز شدن و کوتاه شدن دهانه رحم است. این عارضه معمولا علامتی نداشته و باعث زایمان زودرس یا سقط جنین می‌شود. برای درمان آن معمولا از روش سرکلاژ دهانه رحم استفاده می‌کنند.
چسب ضد بارداری یک روش هورمونی پیشگیری از بارداری است که با آزاد کردن هورمون‌های استروژن و پروژستین در خون، از تخمک‌گذاری جلوگیری کرده و به جلوگیری از بارداری کمک می‌کند. این چسب همچنین ممکن است علائم یائسگی را کاهش دهد و به تنظیم قاعدگی کمک کند. با این حال، برای استفاده صحیح از آن باید دستورالعمل‌های مصرف را رعایت کرده و در صورت وجود مشکلات بهداشتی خاص، با پزشک مشورت شود.
کلاهک دهانه رحم یکی از روش‌های پیشگیری از بارداری است که با قرار گرفتن بر روی دهانه رحم، از ورود اسپرم به رحم جلوگیری می‌کند. می‌توان تا دو سال از آن استفاده کرد و بعد از برداشتن آن بلافاصله می‌توان برای بارداری اقدام کرد. با این حال، این روش ممکن است در حین رابطه جنسی جابجا شود یا باعث تحریک واژن شود. استفاده از کلاهک باید طبق دستورالعمل‌ها انجام شود تا مؤثر باشد.
اسپرم‌کش روش شیمیایی برای پیشگیری از بارداری است که با جلوگیری از حرکت اسپرم‌ها به سمت تخمک، احتمال بارداری را کاهش می‌دهد. این مواد به‌صورت کرم، ژل، فوم، شیاف و دیگر اشکال موجود هستند و معمولاً باید ۱۰ تا ۱۵ دقیقه قبل از رابطه جنسی در واژن قرار گیرند. استفاده به‌تنهایی از اسپرم‌کش‌ها مؤثر نبوده و بهتر است با روش‌های دیگر مانند کاندوم ترکیب شوند. این مواد نمی‌توانند از بیماری‌های مقاربتی جلوگیری کنند و در برخی افراد ممکن است باعث تحریک یا حساسیت شوند.
بستن لوله‌های رحمی (توبکتومی) یک روش دائمی برای پیشگیری از بارداری است که در آن لوله‌های فالوپ بریده یا مسدود می‌شوند تا از رسیدن اسپرم به تخمک جلوگیری شود. این روش مزایای زیادی دارد از جمله اینکه نیاز به هیچ‌گونه اقدام روزانه یا سالانه ندارد. از معایب آن می‌توان به خطر پشیمانی، بارداری خارج از رحم و عوارض جراحی مانند خونریزی و عفونت اشاره کرد. برای زنانی که مطمئن هستند که دیگر نمی‌خواهند باردار شوند، بستن لوله‌ها یک گزینه مؤثر و دائمی است.
آمپول ضد بارداری یکی از روش‌های هورمونی موثر برای پیشگیری از بارداری است که حاوی هورمون پروژسترون است و با جلوگیری از آزاد شدن تخمک و غلیظ کردن مخاط دهانه رحم از بارداری جلوگیری می‌کند. این آمپول‌ها معمولاً به‌صورت تزریقی در بازو یا باسن انجام می‌شود و به دو نوع اصلی سه ماهه و یک ماهه تقسیم می‌شوند. اثربخشی این روش بالای 94% است و معمولاً تا 12 تا 13 هفته از بارداری جلوگیری می‌کند. استفاده از این آمپول‌ها ممکن است عوارضی مانند تغییرات در دوره‌های قاعدگی، افزایش وزن و برخی مشکلات روحی ایجاد کند. همچنین، در صورتی که تزریق‌ها به‌موقع انجام نشود، ممکن است خطر بارداری افزایش یابد.
دیافراگم ضد بارداری (دیافراگم واژینال) یک روش غیر هورمونی برای پیشگیری از بارداری است که از جنس سیلیکون یا لاتکس ساخته شده و به عنوان یک مانع در داخل واژن قرار می‌گیرد تا دهانه رحم را پوشانده و از ورود اسپرم به رحم جلوگیری کند. برای افزایش اثربخشی، دیافراگم باید با اسپرم‌کش استفاده شود. دیافراگم باید حداقل 6 ساعت پس از رابطه جنسی در واژن باقی بماند، ولی نباید بیشتر از 24 ساعت در آنجا بماند. استفاده نادرست از دیافراگم می‌تواند منجر به بارداری ناخواسته شود.
روش اصلی درمان سرطان سینه جراحی است و بسته به شرایط بیمار، می‌تواند به‌تنهایی یا در ترکیب با روش‌هایی مانند پرتودرمانی، شیمی‌درمانی، هورمون‌درمانی یا درمان هدفمند انجام شود. انتخاب نوع درمان به عواملی مانند اندازه و محل تومور، مرحله پیشرفت سرطان، وضعیت گیرنده‌های هورمونی و سلامت کلی بیمار بستگی دارد. در مراحل اولیه، لامپکتومی (برداشتن توده سرطانی با حفظ سینه) همراه با پرتودرمانی، به اندازه ماستکتومی (برداشتن کامل سینه) در پیشگیری از عود سرطان مؤثر است. تصمیم‌گیری درباره روش درمانی مناسب باید با مشورت تیم پزشکی و در نظر گرفتن ویژگی‌های فردی بیمار انجام شود.
تنگ کردن واژن با روش‌های جراحی و غیرجراحی مانند لیزر درمانی، آر اف، نخ، ژل و ورزش‌های تخصصی انجام می‌شود. جراحی نتیجه ماندگارتری دارد اما دوره نقاهت طولانی‌تری هم نیاز دارد. روش‌های غیرتهاجمی معمولا بدون درد و با دوره بهبود کوتاه هستند. انتخاب روش مناسب باید با توجه به شدت شل‌شدگی بافت واژن، سن، هدف درمانی و مشاوره با پزشک متخصص زنان انجام شود. رعایت مراقبت‌های قبل و بعد از درمان، در موفقیت و ایمنی نتایج بسیار مؤثر است.
باکتری، قارچ و ویروس از مهمترین عوامل ایجادکننده عفونت رحمی هستند. علائم عفونت رحم معمولاً شامل درد در قسمت تحتانی شکم یا لگن، تب (معمولاً ۱ تا ۳ روز پس از زایمان)، رنگ‌پریدگی، لرز، احساس بیماری و ناراحتی و در موارد شدید سردرد و از دست‌دادن اشتها است. برای جلوگیری از عوارض جانبی و گسترش بیماری، بهتر است در سریع‌ترین زمان به متخصص زنان مراجعه کنید.
تخمک‌گذاری زمانی رخ می‌دهد که یک تخمک بالغ از تخمدان آزاد می‌شود و آماده لقاح با اسپرم می‌شود. این فرآیند معمولاً در میانه چرخه قاعدگی، به‌طور متوسط در روز چهاردهم، اتفاق می‌افتد. پس از تخمک‌گذاری، زن معمولاً به مدت ۲ تا ۳ روز بارور است. علائم رایج تخمک‌گذاری شامل درد خفیف در ناحیه پایین شکم (که به آن درد تخمک‌گذاری یا "Mittelschmerz" گفته می‌شود)، تغییرات در مخاط دهانه رحم (که رقیق و شفاف می‌شود)، و حساسیت یا درد در سینه‌ها هستند. تشخیص این علائم می‌تواند به زنان کمک کند تا زمان باروری خود را بهتر شناسایی کرده و شانس بارداری خود را افزایش دهند.