آیا سندروم تونل کارپال مچ دست درمان دارد؟

سندروم تونل کارپال شرایطی است که به علت تحت فشار قرار گرفتن یکی از اعصاب اصلی دست (عصب مدین) در مسیر عبورش از مچ‌دست، به‌وجود می‌آید. علائم سندرم تونل کارپال احساس ضعف، درد، بی‌حسی و مورمور شدن،در دست و بازو است. در اغلب بیماران سندروم تونل کارپال طی زمان بدتر می‌شود، بنابراین تشخیص و درمان زودهنگام اهمیت زیادی دارد. علائم مراحل اولیه می‌توانند با استفاده از ابزارهای ساده‌ای نظیر اسپلینت مچ‌دست و یا عدم انجام برخی فعالیت‌ها برطرف شوند. البته اگر فشار روی عصب مدین ادامه یابد و منجر به تخریب عصب و بدتر شدن علائم شود، برای پیشگیری از آسیب دائمی لازم است با اجراحی فشار از روی عصب برداشته شود. ابتلا به سندروم تونل کارپال تحت تاثیر مجموعه‌ای از فاکتورها است. برای تشخیص دقیق، باید به متخصص ارتوپد یا روماتولوژی مراجعه کنید.

سندروم تونل کارپال چیست؟

سندرم تونل کارپال یکی از شایع‌ترین مشکلات دست است که به دلیل فشار بر روی عصب مدین در تونل کارپال مچ دست ایجاد می‌شود. تونل کارپال مسیر باریکی در مچ‌دست است که طرفین و کف آن از استخوان‌های کوچکی به همین نام و سقف آن از باند محکمی با جنس بافت پیوندی، به نام لیگامنت عرضی کارپال، تشکیل شده است. به‌علت استحکام زیاد این عناصر، تونل کارپال ظرفیت محدودی برای افزایش فضا دارد. عصب مدین یکی از اصلی‌ترین اعصاب دست است که از ریشه‌های اعصاب موجود در گردن منشا می‌گیرد.

عصب مدین از بازو و ساعد به سمت پایین می‌رود و از تونل کارپال در مچ‌دست عبور کرده و وارد دست (منظور از دست در این مقاله از مچ تا راس انگشتان است) می‌شود. این عصب حس قسمت کف‌دستی انگشتان شست، سبابه، میانی و انگشت حلقه را تامین می‌کند، همچنین ماهیچه‌های موجود در ریشه انگشت شست را کنترل می‌کند (عملکرد حرکتی).
نُه تاندونی که انگشتان را خم می‌کنند که تاندون‌های فلکسور نامیده می‌شوند هم از تونل کارپال عبور می‌کنند. سندروم تونل کارپال، زمانی رخ می‌دهد که تونل باریک‌تر شود یا بافت‌هایی که در اطراف تاندون‌ها وجود دارند متورم شده و عصب مدین تحت فشار قرار گیرد. تحقیقات نشان داده‌اند که افراد مسن و خانم‌ها بیشتر مستعد ابتلا به این سندروم هستند.

چه افرادی بیشتر به سندروم تونل کارپال مبتلا میشن؟

همین حالا برای پیشگیری اقدام کن.

دکتر فوق تخصص ارتوپد

علائم سندروم تونل کارپال

در اغلب موارد، علائم سندروم تونل کارپال به‌تدریج و بدون آسیب خاصی، ظاهر می‌شود. بسیاری از بیماران بیان می‌کنند که در ابتدای بیماری علائم گاهی ظاهر می‌شده و گاهی از بین می‌رفته، با این‌وجود با پیشرفت بیماری علائم بیشتر عود می‌کردند و برای مدت زمان طولانی‌تری باقی می‌ماندند. نشانه‌های رایج سندرم تونل کارپال عبارتند از:

• بی‌حسی، مورمورشدن، سوزش و درد در انگشتان شست، سبابه، میانی و حلقه
• حس شوک مانند گه‌گاهی که به انگشتان شست، سبابه، میانی و حلقه کشیده می‌شود
• درد یا مورمور شدن که به بالای ساعد و به سمت شانه کشیده می‌شود
• ضعف و ناتوانی در دست، که ممکن است انجام حرکات ظریف مانند بستن دکمه‌های لباس را با مشکل مواجه کند.
• افتادن وسایل از دست، به علت ضعف، بی‌حسی یا کاهش درک فضایی (آگاهی از اینکه دست فرد در کجا قرار دارد).

علائم شبانه بسیار رایج هستند، به‌این دلیل که بسیاری از افراد با مچ‌هایی خم شده می‌خوابند، علائم ممکن است فرد را از خواب بیدار کنند. در طی روز، علائم اغلب بعد از اینکه فرد، چیزی، مانند تلفن، فرمان ماشین یا کتاب، را برای مدت طولانی درحالتی‌که مچ‌دستش به جلو یا پشت خم است، در دست نگه دارد، ایجاد می‌شوند. بسیاری از بیماران بیان می‌کنند با حرکت دادن یا تکان دادن دست‌هایشان علائم بهبود می‌یابند.

بی حس شدن دست و سندرم تونل کارپال در کودکان

بی حس شدن دست و سندرم تونل کارپال (CTS) ممکن است در کودکان هم رخ دهد، اگرچه نسبت به بزرگسالان کمتر است. در کودکان، CTS معمولا در اثر حرکات مکرر دست یا فعالیت‌هایی که به مچ دست فشار می‌آورند، مانند استفاده بیش از حد از رایانه یا ورزش‌هایی که شامل حرکات مکرر دست می‌شوند، ایجاد می‌شود.

سندرم تونل کارپال در بارداری  و درد ناگهانی دست

سندرم تونل کارپال در دوران بارداری به دلیل تغییرات هورمونی و احتباس مایعات که باعث افزایش فشار روی عصب مدیان در مچ دست می‌شوند، رخ می‌دهد. علائم تنگی تونل کارپال دست در دوران بارداری ممکن است شامل درد مچ دست، بی‌حسی، گزگز و ضعف باشد که ممکن است در شب یا پس از بیدار شدن ایجاد شوند.

علت بیماری cts چیست؟

اصلی‌ترین علت سندروم تونل کارپال فشار بر روی عصب مدین است. هرچیزی که باعث فشرده یا آزرده شدن عصب مدین در فضای تونل کارپال شود می‌تواند منجر به سندروم تونل کارپال شود. برخی از شایع‌ترین عوامل موثر بر ایجاد بیماری سندرم تونل کارپال به شرح زیر است:

• آسیب‌های ناشی از فشارهای تکراری
• آرتریت
• پیچ‌خوردگی‌ها و شکستگی‌های مچ دست
• کیست‌های گانگلیونی.

در بسیاری از موارد یک علت منفرد برای ابتلا به این سندروم وجود ندارد، درواقع مجموعه‌ای از ریسک فاکتورها باعث ابتلا به این سندروم می‌شوند. دیده‌شده‌است که زنان و افراد مسن بیشتر در معرض ابتلا به سندروم تونل کارپال هستند، در کنار این دو فاکتور (جنسیت و سن) سایر ریسک فاکتورهای ابتلا به سندروم تونل کارپال شامل موارد زیر می‌شوند:

دلایل ایجاد سندرم تونل کارپال	توضیحات
ژنتیک	ممکن است تونل کارپال در برخی افراد کوچک‌تر باشد یا تفاوت‌های آناتومیک (ساختاری) وجود داشته‌باشد که مقدار فضای در دسترس عصب را کاهش دهد. این ویژگی‌ها می‌تواند از طریق ژنتیک منتقل شود.
حرکات تکراری با دست	تکرار حرکات یا فعالیت‌های مشابه با دست و مچ‌دست طی دوره زمانی طولانی می‌تواند تاندون‌ها را در مچ‌دست آزرده کرده و علت درد دست از آرنج به پایین باشند که روی عصب فشار وارد می‌کند.
موقعیت دست و مچ‌دست	انجام فعالیت‌هایی که باعث خم‌شدن به جلو (فلکسیون) یا به پشت (اکستانسیون) شدید برای مدت زمان طولانی می‌شوند می‌تواند فشار بر روی عصب را افزایش دهد. برای مثال استفاده طولانی از کامپیوتر می‌تواند باعث ایجاد دردهای دیگری در مچ‌دست شود.
بارداری یا یائسگی	تغییرات هورمونی طی بارداری یا یائسگی که باعث احتباس مایعات در بدن می‌شوند، می‌توانند باعث تورم شوند.
چاقی	چاق بودن یک فاکتور خطر جدی برای ابتلا به سندروم تونل کارپال است.
شرایط سلامتی	دیابت، آرتریت روماتوئید، نارسایی کلیه و اختلالات غده تیروئید، بیماری‌هایی هستند که با سندروم تونل کارپال مرتبط هستند.

چه بیماری‌ هایی خطر سندروم تونل کارپال را افزایش می دهند؟

هر کسی ممکن است به سندروم تونل کارپال مبتلا شود، اما برخی افراد بیشتر در معرض خطر قرار دارند. همچنین بیماری‌هایی هستند که به علت تغییرات فیزیولوژیک بدن، سندروم تونل کارپال در آن‌ها بیشتر دیده می‌شود. کسانی که شرایط زیر را دارند بیشتر در معرض این سندروم دست قرار دارند.

• چاقی
• بارداری
• یائسگی
• دیابت
• نقرس
• آرتریت روماتوئید
• نارسایی کلیه و اختلالات غده تیروئید
• افرادی که از ابزارهای برقی که ارتعاش دارند استفاده می‌کنند
• افراد بالای ۴۰ سال
• افرادی که خویشاوندان بیولوژیکی آن‌ها سندروم تونل کارپال دارند

متن انگلیسی:
Carpal tunnel syndrome is a progressive condition that can worsen without proper care.
ترجمه فارسی:
سندروم تونل کارپال یک وضعیت پیشرفته است که بدون درمان مناسب می‌تواند بدتر شود.

به نقل از سایت hopkinsmedicine

روش های تشخیص سندرم تونل کارپال چیست؟

برای تشخیص این بیماری، پزشک ابتدا شرایط کلی سلامتی و علائم بیمار را بررسی می‌کند. در این مرحله، معاینه فیزیکی انجام می‌شود تا حس انگشتان، قدرت عضلات و وجود تحلیل رفتن (آتروفی) در ماهیچه‌های اطراف شست دست ارزیابی شود. پزشک همچنین با انجام تست‌هایی مانند خم کردن مچ دست یا ضربه زدن به عصب، بررسی می‌کند که آیا علائم بیماری بروز می‌کنند یا خیر.

برای تشخیص دقیق‌تر، از آزمایش‌های تخصصی مانند الکترومیوگرام (EMG) و بررسی هدایت عصبی استفاده می‌شود. این تست‌ها کمک می‌کنند تا عملکرد عصب مدیان و آسیب احتمالی آن بررسی شود. همچنین، تصویربرداری مانند رادیوگرافی (X-ray)، اولتراسونوگرافی و MRI می‌تواند به تشخیص فشار بر عصب یا وجود مشکلات دیگر مانند تومور و اسکار کمک کند. این آزمایش‌ها به پزشک کمک می‌کنند تا سندروم تونل کارپال را از سایر بیماری‌ها با علائم مشابه تمیز دهد. به‌طورکلی روش‌های تشخیص سندروم تونل کارپال عبارت است از:

• معاینه فیزیکی: بررسی حس انگشتان، قدرت عضلات و تحلیل رفتن ماهیچه‌ها
• الکترومیوگرام (EMG): اندازه‌گیری فعالیت الکتریکی ماهیچه‌ها و شناسایی آسیب به عصب
• بررسی هدایت عصبی: بررسی سرعت ایمپالس‌های الکتریکی عصب مدیان
• رادیوگرافی (X-ray): بررسی شکستگی‌ها، آرتریت و آسیب تاندون‌ها
• اولتراسونوگرافی: تصویربرداری از بافت‌های نرم مچ دست برای بررسی فشار بر عصب مدیان
• MRI: تصویربرداری دقیق از بافت‌ها و شناسایی مشکلات مانند اسکار یا تومور فشاری
• تشخیص افتراقی‌ بیماری سندروم تونل کارپال: رد سایر بیماری‌هایی که علائم مشابه دارند، مانند آسیب ماهیچه‌ها، نوروپاتی دیابتی و آرتریت.

بهترین روش درمانی سندروم تونل کارپال مچ دست چیه؟ همین الان نوبت بگیر.

دکتر جراحی دست و اعصاب محیطی

درمان سندرم تونل کارپال چیست؟

در مراحل اولیه برای درمان سندروم تونل کارپال، می‌توان از روش‌های ساده‌ای استفاده کرد که به کاهش علائم کمک می‌کنند. این روش‌ها شامل استراحت بیشتر به دست‌ها، خودداری از انجام فعالیت‌های آسیب‌زا و استفاده از کمپرس سرد برای کاهش تورم است. همچنین، درمان‌های غیرجراحی مانند استفاده از آتل مچ دست در شب، داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی برای تسکین درد کوتاه‌مدت و تزریق داروهای کورتیکواستروئیدی به تونل کارپال برای کاهش التهاب و فشار روی عصب مدیان توصیه می‌شود.

اگر علائم شدید یا مقاوم به درمان‌های دیگر باشد، ممکن است نیاز باشد که جراحی انجام دهید. عمل تونل کارپال شامل تکنیک‌هایی مانند جراحی آندوسکوپی، جراحی باز و جراحی هدایت‌شده با اولتراسوند است. هدف از جراحی کاهش فشار از طریق بریدن رباط فشاری روی عصب است. در ادامه انواع درمان‌های سندروم تونل کارپال را توضیح خواهیم داد.

عمل تونل کارپال یا بیماری افتادن اشیا از دست

عمل‌های جراحی که برای سندروم تونل کارپال انجام می‌شود «آزادسازی تونل کارپال» نامیده می‌شوند. سه تکنیک متفاوت برای این کار وجود دارد اما هدف هر سه روش برداشتن فشار از عصب مدین با بریدن لیگامنتی است که سقف تونل را تشکیل می‌دهد:

• جراحی باز آزادسازی تونل کارپال
•  آزادسازی تونل کارپال با اندوسکوپ
• جراحی آندوسکوپی.

در جراحی باز پزشک یک برش کوچک در کف دست ایجاد می‌کند و داخل دست و مچ را می‌بیند و طی جراحی لیگامنت عرضی کارپال (سقف تونل) را برش می‌دهد. بعد از جراحی دو بخش لیگامنت به‌تدریج به سمت هم رشد می‌کند اما فضای بیشتری در تونل کارپال ایجاد شده و فشار از روی عصب مدین برداشته می‌شود.

در جراحی با آندوسکوپ پزشک یک یا دو سوراخ کوچک روی پوست ایجاد می‌کند و با استفاده از یک دوربین مینیاتوری (اندوسکوپ) درون دست و مچ را می‌بیند و سپس با یک تیغ مخصوص لیگامنت را برش می‌دهد. نتیجه جراحی باز و اندوسکوپی یکسان است.

در جراحی آندوسکوپی، جراح از دستگاهی شبیه به تلسکوپ با یک دوربین کوچک به نام اندوسکوپ استفاده می‌کند. این دستگاه به جراح امکان می‌دهد تا داخل تونل کارپال را مشاهده کند. جراح رباط را از طریق یک یا دو برش کوچک در دست یا مچ بریده می‌کند. این روش معمولا نسبت به روش باز درد کمتری دارد.

مراقبت بعد از عمل سندرم تونل کارپال

بعد از جراحی وجود درد، تورم و سفتی طبیعی است. بلافاصله بعد از جراحی به بیمار توصیه می‌شود که دست را به حدی که بالاتر از قلب باشد بلند کند و انگشتان را حرکت دهد تا تورم کمتر شده و از سفتی جلوگیری شود. زخم‌های کوچک کف دست ممکن است تا چندین هفته یا چندین ماه بعد از جراحی باقی بمانند. همچنین به بیمار توصیه می‌شود از از مچ بند مخصوص تونل کارپال استفاده کند.

قدرت گرفتن اجسام با دست یا با انگشتان معمولا بعد از ۲ تا ۳ ماه بعد از جراحی باز می‌گردد، اما ممکن است حتی بعد از ۶ تا ۱۲ ماه بعد از جراحی نیز بهبود نیابد. ممکن است نیاز باشد بیمار تا چندین هفته اسپلینت یا بریس استفاده کند، همچنین ممکن است به زودی بعد از جراحی اجازه استفاده از دست برای رانندگی، فعالیت‌های شخصی و بلند کردن یا در دست گرفتن اجسام سبک داشته باشد، البته تا حدی که احساس ناراحتی جدی ایجاد نکند. رعایت دستورالعمل‌های زیر به بهبود سریع‌تر شما کمک می‌کند:

• استراحت کنید و به اندازه کافی بخوابید.
• هر روز کمی بیشتر از روز قبل پیاده‌روی کنید.
• برای ۲ هفته پس از جراحی از بلند کردن اجسام سنگین (بیشتر از ۰.۵ تا ۱ کیلوگرم) خودداری کنید و از انجام حرکات تکراری دست مانند تایپ یا استفاده از موس خودداری کنید.
• از ۴ هفته پس از جراحی می‌توانید کارهای سنگین‌تری مانند جاروبرقی کشیدن، چمن‌زنی و باغبانی انجام دهید.
• داروها را دقیقاً طبق دستور پزشک مصرف کنید.
• بانداژ خود را خشک نگه دارید و در صورت کثیف شدن، آن را تعویض کنید.
• برنامه ورزشی خود را طبق دستور پزشک و فیزیوتراپیست دنبال کنید.

عوارض بعد از عمل سندرم تونل کارپال چیست؟

هر عمل جراحی ممکن است عوارضی به همراه داشته باشد که پزشک سعی می‌کند از آن‌ها پیشگیری کند. این عوارض برای عمل آزادسازی تونل کارپال شامل خونریزی، عفونت و آسیب عصب می‌شود. بهبود بعد از عمل تدریجی است و ممکن است بهبود کامل تا یکسال به‌طول بیانجامد. اگر بیمار بیش از ۲ ماه بعد از عمل درد و ضعف قابل‌توجه داشت، پزشک ممکن است او را به فیزیوتراپیست دست ارجاع دهد تا حداکثر بهبود حاصل شود.

وجود بیماری‌های زمینه‌ای نظیر التهاب تاندون و آرتریت می‌تواند سرعت بهبود را آهسته کند، همچنین در بیمارانی که دچار مراحل پیشرفته بیماری با یا بدون تحلیل عضلات بوده‌اند، بهبودی آهسته‌تر است و ممکن است بهبودی کامل حاصل نشود. گاهی به‌ندرت سندروم تونل کارپال بعد از عمل عود می‌کند که در این‌صورت فرد به درمان‌های دیگر یا جراحی نیاز دارد.

درمان قطعی سندروم تونل کارپال چیست؟

برخی روش‌های درمانی مکمل وجود دارند که می‌توان با مشورت پزشک از آن‌ها در کنار درمان اصلی استفاده کرد. این درمان‌ها شامل حرکات یوگا، فیزیوتراپی دست و استفاده از امواج اولتراسوند با شدت بالا که بر روی موضع تابیده می‌شوند و باعث کاهش درد و افزایش سرعت ترمیم می‌شوند:

• مابین انجام فعالیت‌های تکراری با دست، استراحت کنید.
• مچ‌دست خود را بچرخانید و کف‌دست و انگشتان را بکشید.
• از مسکن‌ها مانند آسپرین، ایبوپروفن یا ناپروکسن استفاده کنید.
• شب‌ها از یک اسپلینت مچ مناسب و اندازه استفاده کنید.
• از خوابیدن بر روی دست خود اجتناب کنید.

درمان خانگی سندروم تونل کارپال

درمان‌های خانگی برای سندروم تونل کارپال شامل تغییرات سبک زندگی و برخی درمان‌های ساده است که می‌توانند علائم را بهتر کنند. این روش‌ها شامل استراحت دادن به دست‌ها، استفاده از آتل مچ دست، کاهش فشار به دست‌ها، انجام تمرینات کششی، و استفاده از داروهای بدون نسخه برای کاهش درد و التهاب است. این درمان‌ها معمولاً در مراحل اولیه یا برای علائم خفیف موثر هستند، اما اگر علائم ادامه پیدا کنند، مشاوره پزشکی و درمان‌های پیشرفته‌تری مورد نیاز است.

درمان تونل کارپال بدون جراحی

اگر تشخیص و درمان زودهنگام باشد، علائم سندروم تونل کارپال می‌تواند بدون جراحی برطرف شوند. اگر تشخیص قطعی نباشد یا علائم خفیف باشد پزشک در ابتدا درمان‌های غیرجراحی را پیشنهاد خواهد کرد. یکی از این روش‌ها استفاده از بریس یا اسپلینت است. پوشیدن بریس از خم شدن مچ‌دست در هنگام خواب جلوگیری می‌کند و با نگه داشتن مچ‌دست در حالت مستقیم یا خنثی فشار را از روی عصب در تونل کارپال برمی‌دارد، همچنین استفاده از اسپلینت در طول روز هنگام انجام فعالیت‌هایی که علائم را بدتر می‌کنند، کمک‌کننده است.

مصرف داروهایی مانند ایبوپروفن و ناپروکسن که به بهبود درد، التهاب و گرفتگی رگ دست کمک می‌کند، یکی دیگر از روش‌های غیرجراحی است. تزریق کورتیکواستروئید یا کورتن یک ماده ضدالتهاب قوی است که به درون تونل کارپال تزریق می‌شود هم به درمان این سندروم کمک می‌کند.

ورزش برای سندرم تونل کارپال پا و دست

ورزش می‌تواند یک درمان موثر برای سندرم تونل کارپال باشد. نمونه‌هایی از تمرین‌ها شامل کشش مچ دست، کشش انگشتان و تمرینات تقویتی دست هستند. این تمرینات می‌توانند به بهبود انعطاف پذیری، کاهش التهاب و تقویت عضلات و تاندون‌های اطراف مچ کمک کند. برخی از بیماران از ورزش‌هایی که به حرکت آزادتر عصب مدین در محدوده تونل کارپال کمک می‌کنند، سود می‌برند. این کار بی‌حسی را بهتر می‌کند.برای انجام ورزش برای سندروم تونل کارپال مچ دست به پزشک مراجعه کنید.

کاردرمانی سندروم تونل کارپال

کاردرمانی سندروم تونل کارپال برای بهبود عملکرد دست پس از جراحی یا برای درمان مشکلات ناشی از استفاده زیاد از دست‌ها انجام می‌شود. این درمان شامل استفاده از تکنیک‌ها و استراتژی‌هایی است که به کاهش درد، التهاب و سفتی ناشی از سندروم تونل کارپال کمک می‌کند و باعث تقویت و بهبود قدرت و دامنه حرکتی دست می‌شود. افرادی که جراحی انجام داده‌اند، ممکن است با مشکلاتی مانند عفونت، آسیب به عصب، سفتی و درد در ناحیه زخم روبه‌رو شوند که می‌تواند بر توانایی استفاده از دست تأثیر بگذارد.

درمان سندروم تونل کارپال با فیزیوتراپی

یک فیزیوتراپیست می‌تواند آموزش‌هایی در مورد ارگونومی و اصلاح فعالیت روزانه برای جلوگیری از تشدید بیشتر علائم بیماری ارائه دهد. طرح‌های درمانی فردی می‌تواند به کاهش درد، بهبود عملکرد و بهبود در CTS کمک کند. فیزیوتراپیست‌ها با استفاده از تکنیک‌های دستی، آموزش به بیمار و تجویز حرکات خاص، به بهبود عملکرد دست، مچ و بازو کمک می‌کنند.

درمان سندرم تونل کارپال در طب سنتی (درمان گیاهی سندرم تونل کارپال)

در طب سنتی، درمان‌های سندرم تونل کارپال شامل موارد زیر است:

• مصرف داروهای گیاهی: مانند کرم‌ها یا پمادهای موضعی برای کاهش علائم مثل آرنیکا، پنجه شیطان یا کامفری
• طب سوزنی: این تکنیک طب سنتی چینی شامل قرار دادن سوزن‌های نازک در نقاط خاصی از بدن برای کمک به بهبود جریان انرژی و کاهش علائم درد است.
• درمان‌های دستی: شیوه‌های سنتی، مانند آیورودا یا ماساژ سنتی تایلندی.

روش های پیشگیری از سندرم تونل کارپال مچ دست

هیچ استراتژی اثبات شده‌ای برای پیشگیری از سندروم تونل کارپال وجود ندارد. اما می‌توان با استفاده از این روش‌ها فشار روی دست‌ها و مچ‌ها را به حداقل رساند:

• قبل و بعد از فعالیت‌های بدنی شدید، مچ دست‌ها و دست‌ها را کشش دهید.
• از تجهیزات محافظتی مناسب برای تمام کارها یا فعالیت‌ها استفاده کنید.
• هنگام کار با دست‌ها، استراحت‌های مکرر بگیرید.
• هنگام استفاده از ابزار یا تایپ روی کیبورد، از تکنیک صحیح و وضعیت بدنی مناسب استفاده کنید.
• مراقب حالت دست‌ها و مچ‌هایتان باشید: کیبوردتان را در سطح آرنج یا کمی پایین‌تر قرار دهید و آرنجتان را نزدیک کیبورد قرار دهید.
• حالت بدنی خود را بهبود دهید. حالت بدنی اشتباه باعث جلو قرار گرفتن شانه‌ها شده و ماهیچه‌های گردن و شانه را کوتاه می‌کند و اعصاب گردن را تحت فشار قرار می‌دهد.
• مطمئن شوید که موس کامپیوترتان راحت است و باعث خستگی مچ‌هایتان نمی‌شود.
• اگر در محیط سرد کار می‌کنید احتمال ایجاد درد و سفتی در دستانتان بیشتر است.

عوارض تنگی تونل کارپال دست چیست؟

این بیماری اگر درمان نشود، می‌تواند منجر به عوارض جدی و آسیب دائمی به دست‌ها و مچ‌ها شود. برای پیشگیری از عوارض طولانی‌مدت، تشخیص و درمان به موقع ضروری است. برخی از عوارض سندروم تونل کارپال مچ دست عبارت است از:

• افزایش ضعف دست‌ها که منجر به مشکل در انجام کارهای روزمره می‌شود.
• تحلیل رفتن عضلات دست‌ها که می‌تواند درد و گرفتگی عضلانی را افزایش دهد.
• کاهش سرعت و کارایی پیام‌های عصبی.
• از دست دادن احساس در نوک انگشتان.
• کاهش قدرت و هماهنگی در دست‌ها و انگشتان.
• در مراحل پیشرفته، آسیب دائمی به توانایی استفاده از دست‌ها و انگشتان.

آیا سندرم تونل کارپال خطرناک است؟

اگر سندروم تونل کارپال به موقع درمان نشود، خطرناک است. اگر علائم نادیده گرفته شوند یا درمان نشوند، می‌توانند به ضعف دائمی در دست، از دست دادن حس در انگشتان و کاهش قدرت و دقت دست‌ها منجر شوند. در نهایت، این وضعیت می‌تواند بر توانایی انجام کارهای روزمره تأثیر گذاشته و باعث آسیب دائمی به عصب‌ها و عضلات دست شود. بنابراین، درمان به‌موقع و توجه به علائم اولیه برای جلوگیری از عوارض جدی ضروری است.

پزشکان پیشنهادی

۴.۷ (۸۸۰ نظر)

دکتر محسن برکم

فلوشیپ جراحی دست و اعصاب محیطی (میکروسرجری)

نوبت بگیرید

۴.۹ (۸۳۵ نظر)

دکتر کاوه کاشانی

تخصص مغز و اعصاب (نورولوژی)

نوبت بگیرید

۴.۹ (۵۳۱ نظر)

دکتر میلاد حیدریان

تخصص ارتوپدی

نوبت بگیرید

۴.۶ (۵۳۸ نظر)

دکتر فرید شهریور

تخصص ارتوپدی

نوبت بگیرید

۴.۷ (۵۰۹ نظر)

دکتر محمدرضا طوافی

تخصص ارتوپدی

نوبت بگیرید

۴.۹ (۴۶۹ نظر)

دکتر حمیدرضا ایزدی

تخصص مغز و اعصاب (نورولوژی)

نوبت بگیرید

نتیجه گیری و راهنمای مراجعه به دکتر

سندروم تونل کارپال در اثر فشردگی عصب مدیان در مچ دست ایجاد شده و علائمی مانند بی‌حسی دست، گزگز و ضعف را به دنبال دارد. عواملی مانند حرکات مکرر دست، تغییرات هورمونی و شرایط پزشکی می‌توانند در ایجاد آن نقش داشته باشند. سندروم تونل کارپال اگر به‌موقع تشخیص و درمان نشود، می‌تواند به عوارض جدی و آسیب دائمی به دست‌ها و مچ‌ها منجر شود. درمان‌های غیرجراحی مانند استراحت، استفاده از آتل و داروهای ضدالتهاب معمولاً در مراحل اولیه مؤثر هستند، اما در صورت شدت علائم، جراحی می‌تواند ضروری باشد. برای درمان این بیماری می‌توانید به متخصص ارتوپد، روماتولوژی و یا مغز و اعصاب مراجعه کنید.

دکترتو مراقب سلامتی شماست!