علائم و روش درمان سندروم تونل کارپال چیست؟

سندروم تونل کارپال در نتیجه تحت فشار قرار گرفتن یکی از اعصاب اصلی دست (عصب مدین) در مسیر عبورش از مچ‌دست، به‌وجود می‌آید. در این شرایط فرد در دست و بازو احساس ضعف، درد، بی‌حسی و مورمور شدن، می‌کند. در اغلب بیماران سندروم تونل کارپال طی زمان بدتر می‌شود، بنابراین تشخیص و درمان زودهنگام اهمیت زیادی دارد. علائم مراحل اولیه می‌توانند با استفاده از ابزارهای ساده‌ای نظیر اسپلینت مچ‌دست و یا عدم انجام برخی فعالیت‌ها برطرف شوند.

البته اگر فشار روی عصب مدین ادامه یابد و منجر به تخریب عصب و بدتر شدن علائم شود، برای پیشگیری از آسیب دائمی لازم است از طریق جراحی فشار از روی عصب برداشته شود. ابتلا به سندروم تونل کارپال تحت تاثیر مجموعه‌ای از فاکتورها است. برای تشخیص دقیق، باید به متخصص ارتوپد یا روماتولوژی مراجعه کنید. در سایت دکترتو امکان دریافت نوبت ویزیت حضوری و مشاوره آنلاین با بهترین متخصصان برای شما فراهم شده است.

سندروم تونل کارپال چیست؟

تونل کارپال مسیر باریکی در مچ‌دست است که طرفین و کف آن از استخوان‌های کوچکی به همین نام و سقف آن از باند محکمی با جنس بافت پیوندی، به نام لیگامنت عرضی کارپال، تشکیل شده‌اند. به‌علت استحکام زیاد این عناصر، تونل کارپال ظرفیت محدودی برای افزایش فضا دارد. عصب مدین یکی از اصلی‌ترین اعصاب دست است که از ریشه‌های اعصاب موجود در گردن منشا می‌گیرد.

عصب مدین از بازو و ساعد به سمت پایین می‌رود و از تونل کارپال در مچ‌دست عبور کرده و وارد دست (منظور از دست در این نوشته از مچ تا راس انگشتان است) می‌شود. این عصب حس قسمت کف‌دستی انگشتان شست، سبابه، میانی و انگشت حلقه را تامین می‌کند، همچنین ماهیچه‌های موجود در ریشه انگشت شست را کنترل می‌کند (عملکرد حرکتی).
نُه تاندونی که انگشتان را خم می‌کنند و تاندون‌های فلکسور نامیده می‌شوند، نیز از تونل کارپال عبور می‌کنند. سندروم تونل کارپال، یکی از بیماری های مفصلی، زمانی رخ می‌دهد که تونل باریک‌تر شود یا بافت‌هایی که در اطراف تاندون‌ها وجود دارند متورم شده و عصب مدین تحت فشار قرار گیرد. تحقیقات نشان داده‌اند که افراد مسن و خانم‌ها بیشتر مستعد ابتلا به این سندروم هستند.

علائم و نشانه‌ های سندروم تونل کارپال چیست؟

در اغلب موارد، علائم سندروم تونل کارپال به‌تدریج و بدون آسیب خاصی، شروع می‌شود. بسیاری از بیماران بیان می‌کنند که در ابتدای بیماری علائم گاهی ظاهر می‌شده و گاهی از بین می‌رفته، با این‌وجود با پیشرفت بیماری علائم بیشتر عود می‌کردند و برای مدت زمان طولانی‌تری باقی می‌ماندند. علائم رایج این بیماری عبارتند از:

• بی‌حسی، مورمورشدن، سوزش و درد دست، ابتدا در انگشتان شست، سبابه، میانی و حلقه
• حس شوک مانند گه‌گاهی که به انگشتان شست، سبابه، میانی و حلقه کشیده می‌شود
• درد یا مورمور شدن که به بالای ساعد و به سمت شانه کشیده می‌شود.
• ضعف و ناتوانی در دست، که ممکن است انجام حرکات ظریف مانند بستن دکمه‌های لباس را با مشکل مواجه کند.
• افتادن وسایل از دست، به علت ضعف، بی‌حسی یا کاهش درک فضایی (آگاهی از اینکه دست فرد در کجا قرار دارد)

علائم شبانه بسیار رایج هستند، به‌این دلیل که بسیاری از افراد با مچ‌هایی خم شده می‌خوابند، علائم ممکن است فرد را از خواب بیدار کنند. طی روز، علائم اغلب بعد از اینکه فرد، چیزی، مانند تلفن، فرمان ماشین یا کتاب، را برای مدت طولانی درحالتی‌که مچ‌دستش به جلو یا پشت خم است، در دست نگه دارد، ایجاد می‌شوند. بسیاری از بیماران بیان می‌کنند با حرکت دادن یا تکان دادن دست‌هایشان علائم بهبود می‌یابند.

بی حس شدن دست و سندرم تونل کارپال در کودکان

بی حس شدن دست و سندرم تونل کارپال (CTS) ممکن است در کودکان هم رخ دهد، اگرچه نسبت به بزرگسالان کمتر است. در کودکان، CTS معمولا در اثر حرکات مکرر دست یا فعالیت‌هایی که به مچ دست فشار می‌آورند، مانند استفاده بیش از حد از رایانه یا ورزش‌هایی که شامل حرکات مکرر دست می‌شوند، ایجاد می‌شود.

سندرم تونل کارپال در بارداری  و درد ناگهانی دست

سندرم تونل کارپال در دوران بارداری به دلیل تغییرات هورمونی و احتباس مایعات که باعث افزایش فشار روی عصب مدیان در مچ دست می‌شوند، رخ می‌دهد. علائم CTS در دوران بارداری ممکن است شامل درد ناگهانی مچ دست، بی‌حسی، گزگز و ضعف باشد که ممکن است در شب یا پس از بیدار شدن ایجاد شوند.

چه افرادی بیشتر به سندروم تونل کارپال مبتلا می‌‌شوند؟

همین حالا برای پیشگیری اقدام کن.

مشاوره آنلاین دکتر متخصص ارتوپددکتر فوق تخصص ارتوپد

عوامل موثر در ابتلا به سندروم تونل کارپال چه هستند؟ (علت سندرم تونل کارپال)

سندروم تونل کارپال در نتیجه فشار بر روی عصب مدین ایجاد می‌شود. هرچیزی که باعث فشرده یا آزرده شدن عصب مدین در فضای تونل کارپال شود می تواند منجر به سندروم تونل کارپال شود. شکستگی مچ‌دست یا تورم و التهاب ناشی از آرتریت روماتوئید، می‌توناند تونل کارپال را باریک کرده و عصب را آزرده کنند.

در بسیاری از موارد یک علت منفرد برای ابتلا به این سندروم وجود ندارد، درواقع مجموعه‌ای از ریسک فاکتورها باعث ابتلا به این سندروم می‌شوند. دیده‌شده‌است که زنان و افراد مسن بیشتر در معرض ابتلا به سندروم تونل کارپال هستند، در کنار این دو فاکتور (جنسیت و سن) سایر ریسک فاکتورهای ابتلا به سندروم تونل کارپال شامل موارد زیر می‌شوند:

دلایل ایجاد سندرم تونل کارپال	توضیحات
ژنتیک	ممکن است تونل کارپال در برخی افراد کوچک‌تر باشد یا تفاوت‌های آناتومیک (ساختاری) وجود داشته‌باشد که مقدار فضای در دسترس عصب را کاهش دهد و این ویژگی‌ها می‌تواند از طریق خانواده‌ها منتقل شود.
حرکات تکراری با دست	تکرار حرکات یا فعالیت‌های مشابه با دست و مچ‌دست طی دوره زمانی طولانی می‌تواند تاندون‌ها را در مچ‌دست آزرده کرده و علت درد دست از آرنج به پایین باشند که روی عصب فشار وارد می‌کند.
موقعیت دست و مچ‌دست	انجام فعالیت‌هایی که باعث خم‌شدن به جلو (فلکسیون) یا به پشت (اکستانسیون) شدید برای مدت زمان طولانی می‌شوند می‌تواند فشار بر روی عصب را افزایش دهد. برای مثال استفاده طولانی از کامپیوتر می‌تواند باعث ایجاد دردهای دیگری در مچ‌دست شود.
بارداری یا یائسگی	تغییرات هورمونی طی بارداری یا یائسگی که باعث احتباس مایعات در بدن می‌شوند، می‌توانند باعث تورم شوند.
چاقی	چاق بودن یک فاکتور خطر جدی برای ابتلا به سندروم تونل کارپال است.
شرایط سلامتی	دیابت، آرتریت روماتوئید، نارسایی کلیه و اختلالات غده تیروئید، بیماری‌هایی هستند که با سندروم تونل کارپال مرتبط هستند.

بیماری‌ های همراه با سندروم تونل کارپال چه هستند؟

بیماری‌هایی هستند که به علت تغییرات فیزیولوژیک بدن، سندروم تونل کارپال در آن‌ها بیشتر دیده می‌شود:

• چاقی
• بارداری
• یائسگی
• دیابت
• آرتریت روماتوئید
• نارسایی کلیه و اختلالات غده تیروئید

متن انگلیسی:
The carpal tunnel is a narrow passageway surrounded by bones and ligaments on the palm side of the hand.
ترجمه فارسی:
تونل کارپال یک گذرگاه باریک است که توسط استخوان‌ها و رباط‌هایی در سمت کف دست احاطه شده است.

به نقل از سایت hopkinsmedicine

اقدامات و روش تشخیص سندروم تونل کارپال چیست؟

پزشک در ابتدا شرایط سلامتی بیمار، بیماری‌های زمینه‌ای موثر در ابتلا به این سندروم و الگوی علائم و شرایطی که عود و بهبود آن را بررسی می‌کند. همچنین از معاینه و تست‌هایی برای تشخیص قطعی بیماری کمک می‌گیرد.

در معاینه دکتر مغز و اعصاب حس انگشتان و قدرت انقباض و آتروفی (تحلیل رفتن) ماهیچه‌های اطراف ریشه انگشت شست، را بررسی می‌کند و با استفاده از معاینات اختصاصی این سندروم تعیین می‌کند که با خم‌کردن مچ‌دست و ضربه زدن روی عصب یا فشار دادن آن، علائم ایجاد می‌شوند یا خیر.

۱. تست‌ های الکتروفیزیولوژیک

این دسته از تست‌ها به پزشک کمک می‌کنند، عملکرد عصب مدین و وجود فشار زیاد روی آن را تعیین کند. همچنین نتایج آن برای رد کردن سایری بیماری‌هایی که علائم مشابه دارند مانند نوروپاتی و فشار بر روی عصب در سایر قسمت‌های آن مورد استفاده قرار می‌گیرد. این دسته از تست‌ها شامل الکترومیوگرام و بررسی هدایت عصبی می‌شوند.

۲. الکترومیوگرام (EMG)

در این تست دشارژهای الکتریکی کوچکی که در ماهیچه‌ها اتفاق می‌افتند را اندازه‌گیری می‌کند. حین این تست پزشک یک الکترود سوزنی کوچک را در ماهیچه‌هایی خاص قرار می‌دهد تا فعالیت الکتریکی ماهیچه را در هنگام فعالیت و استراحت بررسی کند. این تست می‌تواند آسیب ماهیچه‌ای را مشخص کرده و همچنین سایر بیماری‌ها را رد کند. ممکن است فرد احساس کند درد ماهیچه‌ای دارد و ناشی از گرفتگی و آسیب است، نه سندروم تونل کارپال!

۳. بررسی هدایت عصبی (NCV)

در یک نوع الکترومیوگرافی، دو الکترود روی پوست قرار می‌گیرند. برای بررسی کاهش سرعت ایمپالس‌های الکتریکی در تونل کارپال، شوکی کوچک به عصب مدین اعمال می‌شود. این تست نیز برای تشخیص این بیماری و رد سایر علل مورد استفاده قرار می‌گیرد.

۴. تصویربرداری با اشعه X

برخی پزشکان برای رد کردن سایر علل درد مچ‌دست مانند آرتریت، شکستگی یا آسیب تاندون‌ها، تصویربرداری X-ray از مچ‌دست مبتلا را پیشنهاد می‌کنند.

۵. اولتراسونوگرافی

در اولتراسونوگرافی با استفاده از امواج صوتی فرکانس بالا تصویری از بافت و استخوان تهیه می‌شود، پزشک ممکن است برای بررسی علائم فشار بر روی عصب مدین اولتراسونوگرافی را پیشنهاد کند.

۶. اسکن‌ های رزونانس مغناطیسی (MRI)

این روش تصاویری با جزئیات بهتر از بافت‌های نرم تهیه می‌کند. پزشک ممکن است برای تعیین سایر علل علائم یا وجود بافت‌های غیرطبیعی که ممکن است بر روی عصب مدین فشار وارد کنند، همچنین اختلالاتی که در خود عصب ممکن است وجود داشته باشد مانند اسکار (بافت ناکارآمدی که پس از آسیب به‌جا می‌ماند) باقی‌مانده از آسیب یا تومور، از روش MRI استفاده کند.

۷. تشخیص افتراقی‌ بیماری سندروم تونل کارپال

برخی از بیماری‌ها مانند آسیب به ماهیچه، لیگامنت یا تاندون، آرتریت مچ یا انگشت شست، مشکلات عصب مانند نوروپاتی دیابتی، می‌توانند علائم سندروم تونل کارپال را تقلید کنند.

بهترین روش درمانی سندروم تونل کارپال چیه؟ همین الان نوبت بگیر

دکتر جراحی دست و اعصاب محیطی

درمان سندرم تونل کارپال چگونه است؟

اگر تشخیص و درمان زودهنگام باشد، علائم سندروم تونل کارپال می‌تواند بدون جراحی برطرف گردد. اگر تشخیص قطعی نباشد یا علائم خفیف باشد پزشک در ابتدا درمان‌های غیرجراحی را پیشنهاد خواهد کرد. این درمان‌ها شامل موارد زیر می‌شوند:

• استفاده از بریس یا اسپلینت: پوشیدن بریس یا اسپلینت در شب‌ها از خم شدن مچ‌دست در هنگام خواب جلوگیری می‌کند و با نگه داشتن مچ‌دست در حالت مستقیم یا خنثی فشار را از روی عصب در تونل کارپال برمی‌دارد، همچنین استفاده از اسپلینت در طول روز هنگام انجام فعالیت‌هایی که علائم را بدتر می‌کنند، کمک‌کننده است.
• داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی: داروهایی مانند ایبوپروفن و ناپروکسن می‌توانند به بهبود درد، التهاب و گرفتگی رگ دست کمک کنند.
• تغییرات فعالیتی: علائم اغلب هنگامی که دست و مچ برای مدت طولانی در یک حالت خاص قرار می‌گیرند، مخصوصا اگر مچ‌دست به جلو یا عقب خم شده باشد، ایجاد می‌شوند. اگر شغل یا فعالیت‌های تفریحی فرد به‌گونه‌ای است که علائم را تشدید می‌کند، تغییر یا اصلاح این فعالیت‌ها می‌تواند به توقف یا کاهش پیشرفت بیماری کمک کند.
• ورزش‌های لغزشی عصب: برخی از بیماران از ورزش‌هایی که به حرکت آزادتر عصب مدین در محدوده تونل کارپال کمک می‌کنند، سود می‌برند. اینکار بی‌حسی را بهتر می‌کند.
• تزریق استروئید: کورتیکواستروئید یا کورتن یک ماده ضدالتهاب قوی است که می‌تواند به درون تونل کارپال تزریق شود. گرچه این تزریق‌ها اغلب علائم دردناک را بهبود می‌بخشند یا به آرام شدن عود ناگهانی علائم کمک می‌کنند، اثرات آن‌ها گاهی موقتی است. البته تزریق کورتیزون ممکن است برای تشخیص سندروم تونل کارپال استفاده شود.

۱. عمل جراحی سندروم تونل کارپال یا بیماری افتادن اشیا از دست

عمل‌های جراحی که برای سندروم تونل کارپال انجام می‌شود «آزادسازی تونل کارپال» نامیده می‌شوند. دو تکنیک متفاوت برای این کار وجود دارد اما هدف هر دو برداشتن فشار از عصب مدین با بریدن لیگامنتی است که سقف تونل را تشکیل می‌دهد:

• جراحی باز آزادسازی تونل کارپال: پزشک یک برش کوچک در کف دست ایجاد می‌کند و داخل دست و مچ را می‌بیند و طی جراحی لیگامنت عرضی کارپال (سقف تونل) را برش می‌دهد. بعد از جراحی دو بخش لیگامنت به‌تدریج به سمت هم رشد می‌کند اما فضای بیشتری در تونل کارپال ایجاد شده و فشار از روی عصب مدین برداشته می‌شود.
•  آزادسازی تونل کارپال با اندوسکوپ: دراین جراحی پزشک یک یا دو سوراخ کوچک روی پوست ایجاد می‌کند و با استفاده از یک دوربین مینیاتوری (اندوسکوپ) درون دست و مچ را می‌بیند و سپس با یک تیغ مخصوص لیگامنت را برش می‌دهد. نتیجه جراحی باز و اندوسکوپی یکسان است.

مراقبت بعد از عمل سندرم تونل کارپال (استفاده از مچ بند مخصوص تونل کارپال)

هر دو روش مزایا و معایب خاص خود را دارند. بعد از جراحی وجود درد، تورم و سفتی طبیعی است. بلافاصله بعد از جراحی بیمار تشویق می‌شود که دست را به حدی که بالاتر از قلب باشد بلند کند و انگشتان را حرکت دهد تا تورم کمتر شده و از سفتی جلوگیری شود. زخم‌های کوچک کف دست ممکن است تا چندین هفته یا چندین ماه بعد از جراحی باقی بمانند.
قدرت گرفتن اجسام با دست یا با انگشتان معمولا بعد از ۲ تا ۳ ماه بعد از جراحی باز می‌گردد، اما ممکن است حتی بعد از ۶ تا ۱۲ ماه بعد از جراحی نیز بهبود نیابد. ممکن است نیاز باشد بیمار تا چندین هفته اسپلینت یا بریس استفاده کند، همچنین ممکن است به زودی بعد از جراحی اجازه استفاده از دست برای رانندگی، فعالیت‌های شخصی و بلند کردن یا در دست گرفتن اجسام سبک داشته باشد، البته تا حدی که احساس ناراحتی جدی ایجاد نکند.

عوارض بعد از عمل سندرم تونل کارپال چیست؟

هر عمل جراحی ممکن است عوارضی به همراه داشته باشد که پزشک سعی می‌کند از آن‌ها پیشگیری کند. این عوارض برای عمل آزادسازی تونل کارپال شامل خونریزی، عفونت و آسیب عصب می‌شود. بهبود بعد از عمل تدریجی است و ممکن است بهبود کامل تا یکسال به‌طول بیانجامد. اگر بیمار بیش از ۲ ماه بعد از عمل درد و ضعف قابل‌توجه داشت، پزشک ممکن است او را به فیزیوتراپیست دست ارجاع دهد تا حداکثر بهبود حاصل شود.
وجود بیماری‌های زمینه‌ای نظیر التهاب تاندون و آرتریت می‌تواند سرعت بهبود را آهسته کند، همچنین در بیمارانی که دچار مراحل پیشرفته بیماری با یا بدون تحلیل عضلات بوده‌اند، بهبودی آهسته‌تر است و ممکن است بهبودی کامل حاصل نشود. گاهی به‌ندرت سندروم تونل کارپال بعد از عمل عود می‌کند که در این‌صورت فرد به درمان‌های دیگر یا جراحی نیاز دارد.

۲. ورزش برای درمان سندرم تونل کارپال پا و دست

ورزش می‌تواند یک درمان موثر برای سندرم تونل کارپال باشد. نمونه‌هایی از تمرین‌ها شامل کشش مچ دست، کشش انگشتان و تمرینات تقویتی دست هستند. این تمرینات می‌توانند به بهبود انعطاف پذیری، کاهش التهاب و تقویت عضلات و تاندون‌های اطراف مچ کمک کند.

۳. درمان سندروم تونل کارپال با فیزیوتراپی

یک فیزیوتراپیست می‌تواند آموزش‌هایی در مورد ارگونومی و اصلاح فعالیت روزانه برای جلوگیری از تشدید بیشتر علائم بیماری ارائه دهد. طرح‌های درمانی فردی می‌تواند به کاهش درد، بهبود عملکرد و بهبود در CTS کمک کند.

۴. درمان سندرم تونل کارپال در طب سنتی (درمان گیاهی سندرم تونل کارپال)

در طب سنتی، درمان‌های سندرم تونل کارپال شامل موارد زیر است:

• مصرف داروهای گیاهی: مانند کرم‌ها یا پمادهای موضعی برای کاهش علائم مثل آرنیکا، پنجه شیطان یا کامفری
• طب سوزنی: این تکنیک طب سنتی چینی شامل قرار دادن سوزن‌های نازک در نقاط خاصی از بدن برای کمک به بهبود جریان انرژی و کاهش علائم درد است. طب سوزنی ممکن است برای هدف قرار دادن مچ دست و نواحی دست که تحت تاثیر CTS قرار گرفته‌اند استفاده شود.
• درمان‌های دستی: شیوه‌های سنتی، مانند آیورودا یا ماساژ سنتی تایلندی.

۵. درمان قطعی سندروم تونل کارپال چیست؟

برخی روش‌های درمانی مکمل وجود دارند که می‌توان با مشورت پزشک از آن‌ها در کنار درمان اصلی استفاده کرد. این درمان‌ها شامل حرکات یوگا، فیزیوتراپی دست و استفاده از امواج اولتراسوند با شدت بالا که بر روی موضع تابیده می‌شوند و باعث کاهش درد و افزایش سرعت ترمیم می‌شوند:

• مابین انجام فعالیت‌های تکراری با دست، استراحت کنید.
• اگر وزن زیادی دارید یا چاق هستید، وزن خود را کاهش دهید.
• مچ‌دست خود را بچرخانید و کف‌دست و انگشتان را بکشید.
• از مسکن‌ها مانند آسپرین، ایبوپروفن یا ناپروکسن استفاده کنید.
• شب‌ها از یک اسپلینت مچ مناسب و اندازه استفاده کنید.
• از خوابیدن بر روی دست خود اجتناب کنید.

پیشگیری از سندروم تونل کارپال ممکن است؟

هیچ استراتژی اثبات شده‌ای برای پیشگیری از سندروم تونل کارپال وجود ندارد. اما می‌توان با استفاده از این روش‌ها فشار روی دست‌ها و مچ‌ها را به حداقل رساند:

• نیروی کمتری وارد کنید و ابزارها را آرام‌تر در دست بگیرید
• به‌طور متناوب به دستانتان استراحت دهید: می‌توانید به یکی از این دو روش دستتان را ورزش دهید؛ دستتان را مشت کنید، انگشتانتان را به آرامی باز کنید تا زمانی که به‌طور مستقیم به بیرون اشاره کنند، ۵ تا ۱۰ بار این کار را تکرار کنید یا اینکه دستتان را مشت کنید، انگشتانتان را آزاد کنید و تا جایی که می‌توانید آن‌ها را به سمت خارج بکشیدُ این کار را نیز ۵ تا ۱۰ بار تکرار کنید. اگر ممکن است دستی که کارهایتان را با آن انجام می‌دهید به‌طور متناوب تغییر دهید، این تغییر کارها مخصوصا اگر از ابزارهای دارای لرزش یا ابزارهایی که به اعمال نیروی زیاد نیاز دارند، استفاده می‌کنید، اهمیت دارد.
• مراقب حالت دست‌ها و مچ‌هایتان باشید: کیبوردتان را در سطح آرنج یا کمی پایین‌تر قرار دهید و آرنجتان را نزدیک کیبورد قرار دهید.
• حالت بدنی خود را ارتقا دهید: حالت بدنی اشتباه باعث جلو قرار گرفتن شانه‌ها شده و ماهیچه‌های گردن و شانه را کوتاه می‌کند و اعصاب گردن را تحت فشار قرار می‌دهد.
• موس کامپیوتر خود را تغییر دهید: مطمئن شوید که موس کامپیوترتان راحت است و باعث خستگی مچ‌هایتان نمی‌شود.
• دست‌هایتان را گرم نگه دارید: اگر در محیط سرد کار می‌کنید احتمال ایجاد درد و سفتی در دستانتان بیشتر است. اگر نمی‌توانید دمای محل کارتان را کنترل کنید از دستکش‌های بدون انگشت استفاده کنید تا دستان و مچ‌هایتان را گرم نگه دارید.

نتیجه گیری و راهنمای مراجعه به دکتر

سندروم تونل کارپال در اثر فشردگی عصب مدیان در مچ دست ایجاد شده و علائمی مانند بی‌حسی دست، گزگز و ضعف را به دنبال دارد. عواملی مانند حرکات مکرر دست، تغییرات هورمونی و شرایط پزشکی می‌توانند در ایجاد آن نقش داشته باشند.

اگر علائم این بیماری را تجربه کردید یا مشکوک به این بیماری هستید، حتما به‌دنبال مشاوره پزشکی باشید و برای تشخیص مناسب و گزینه‌های درمانی بهتر با دکتر متخصص سندرم تونل کارپال یا دکتر ارتوپد، دکتر فیزیوتراپی و دکتر روماتولوژی مشورت کنید. در سایت دکترتو، علاوه بر دریافت نوبت ویزیت حضوری امکان مشاوره آنلاین متخصص ارتوپد، مشاوره آنلاین دکتر متخصص فیزیوتراپی و مشاوره آنلاین دکتر متخصص روماتولوژی نیز برای شما وجود دارد.

دکترتو مراقب سلامتی شماست!