هپاتیت در کودکان نوعی التهاب کبد است که میتواند عملکرد حیاتی این اندام را مختل کند. این بیماری معمولاً منشأ ویروسی دارد و بهصورت حاد یا مزمن بروز میکند. ویروسهای A و E بیشتر از راه آب و غذای آلوده منتقل میشوند، در حالیکه هپاتیت B و C اغلب از مادر به نوزاد یا از طریق خون انتقال مییابند. علائمی مانند زردی، تب، بیاشتهایی و ادرار تیره از نشانههای شایع بیماری هستند. تشخیص زودهنگام، واکسیناسیون و رعایت بهداشت از مهمترین عوامل جلوگیری از پیشرفت یا بروز این بیماری در کودکان محسوب میشوند.
هپاتیت، صرفنظر از نوع آن، میتواند سلامت کبد و در نتیجه کل بدن را تهدید کند. هر نوع این بیماری خطرات خاص خود را دارد؛ از التهاب خفیف تا نارسایی و سرطان کبد. در میان آنها، هپاتیت C بهدلیل مزمن شدن در بیشتر بیماران و احتمال بالای سیروز و سرطان، خطرناکترین نوع شناخته میشود. هپاتیت B نیز، بهویژه در نوزادان، میتواند آسیبهای برگشتناپذیر ایجاد کند. برخی انواع مانند A و E معمولاً خودبهخود بهبود مییابند اما در گروههای خاص، تهدیدکننده حیاتاند. آگاهی، درمان بهموقع و پیشگیری مؤثر، مهمترین راههای مقابله با خطرات این بیماری هستند.
راه های پیشگیری از ابتلا به بیماری هپاتیت بر پایه آگاهی، رعایت اصول بهداشتی و واکسیناسیون استوار است. واکسن برای انواع A و B مؤثرترین روش محافظت در برابر این بیماری است. رعایت بهداشت فردی، شستن مرتب دستها، استفاده از وسایل شخصی، و پرهیز از تماس با خون یا سرنگ آلوده از راهکارهای کلیدیاند. روابط جنسی ایمن، چکاپهای منظم، و اجتناب از مصرف الکل نیز در کاهش خطر نقش دارند. محیطهای پزشکی، آرایشی و مشاغل پرخطر باید اصول استریل را رعایت کنند. با اجرای این اقدامات، میتوان زنجیره انتقال هپاتیت را شکست و از سلامت عمومی جامعه محافظت کرد.
هپاتیت در اثر عوامل گوناگونی ایجاد میشود که مهمترین آنها ویروسهای A، B، C، D و E هستند. این ویروسها از راههای متفاوتی مانند مصرف آب و غذای آلوده، تماس با خون، رابطه جنسی محافظتنشده یا انتقال از مادر به نوزاد گسترش مییابند. در کنار علل ویروسی، مصرف طولانیمدت الکل، برخی داروها، مواد سمی و بیماریهای خودایمنی نیز میتوانند موجب التهاب و آسیب کبد شوند. اختلالات متابولیک مانند ویلسون و هموکروماتوز و همچنین کبد چرب غیرالکلی نیز از انواع علت بیماری هپاتیت هستند. تشخیص زودهنگام علت بیماری، پایه اصلی درمان و پیشگیری از آسیب دائمی کبد است.
درمان سرطان مری معمولا ترکیبی از جراحی، شیمیدرمانی، رادیوتراپی، درمانهای هدفمند، ایمونوتراپی و روشهای اندوسکوپیک است و بر اساس مرحله بیماری، نوع سلول، محل تومور و وضعیت عمومی بیمار انتخاب میشود. در مراحل اولیه، درمان اندوسکوپیک یا جراحی محدود شانس درمان قطعی را بالا میبرد. در مراحل موضعی پیشرفته، معمولا شیمی رادیوتراپی و ازوفاژکتومی بهکار میرود و در مراحل متاستاتیک یا پیشرفته هدف اصلی، کنترل علائم و بهبود کیفیت زندگی است. پیگیری منظم، اصلاح تغذیه، ترک سیگار و توانبخشی بعد از درمان نقش مهمی در نتیجه نهایی دارد.
برای سرطان مری چی خوبه؟ مهمترین اصل این است که سه حوزه تغذیه، سبک زندگی و حمایت پزشکی همزمان تقویت شوند. از نظر تغذیه، غذاهای نرم، پرکالری و غنی از پروتئین و چربیهای سالم مانند سوپ، اسموتی، ماست یونانی، مرغ و ماهی و آووکادو کمک میکنند وزن و قدرت بدن حفظ شود. بعد از جراحی و پرتودرمانی، رژیم مایع و نیمهمایع و پرهیز از غذای سفت و تند ضروری است. ترک سیگار، مدیریت استرس، فعالیت بدنی و چکاپ پزشکی، روند درمان و کیفیت زندگی بیمار را بهتر میکند.
علائم سرطان مری معمولا بهتدریج بروز میکنند و شایعترین آنها سختی پیشرونده در بلع است. در کنار آن، سوزش سر دل و سوءهاضمه مداوم، درد یا فشار پشت جناغ، سرفه طولانی، گرفتگی صدا، تهوع، استفراغ، کاهش اشتها و لاغری بدون دلیل دیده میشود. علامت صددرصد اختصاصی برای این سرطان وجود ندارد و آزمایش خون هم آن را بهتنهایی نشان نمیدهد، بنابراین نیاز به بررسی پزشکی دارد. ماندگار بودن این نشانهها، به خصوص مشکل بلع و کاهش وزن، نیازمند مراجعه سریع به پزشک است.
شیمیدرمانی سرطان پانکراس با هدف نابودی سلولهای سرطانی انجام میشود اما میتواند بر سلولهای سالم نیز اثر بگذارد و باعث بروز عوارض متعددی شود. عوارض شیمی درمانی سرطان پانکراس به دو دسته کوتاهمدت و بلندمدت تقسیم میشوند. عوارض کوتاهمدت شامل تهوع، استفراغ، کاهش اشتها، خستگی، ریزش مو، زخم دهان و حساسیت به عفونت هستند. در عوارض بلندمدت، مشکلات قلبی، عصبی، کبدی، ریوی و کاهش باروری بیشتر مشاهده میشود. شدت این عوارض به نوع دارو و وضعیت بیمار بستگی دارد. پایش منظم پزشکی و مراقبت حمایتی نقش مهمی در کنترل اثرات جانبی شیمیدرمانی دارد.
هیچ آزمایش خون اختصاصی وجود ندارد که بتواند سرطان پانکراس را بهصورت قطعی شناسایی کند، اما تغییر در برخی شاخصهای آزمایشگاهی میتواند احتمال آن را بررسی کند. افزایش تومورمارکرهای CA 19-9 و CEA، بالا بودن بیلیروبین و آنزیمهای کبدی یا کاهش آلبومین و هموگلوبین، از جمله تغییراتی هستند که ممکن است به پزشک در مسیر تشخیص کمک کنند. تحلیل همزمان این شاخصها و علائم سرطان پانکراس در آزمایش خون میتواند سرنخی از وضعیت پانکراس و سلامت کلی بدن ارائه دهد.
طول عمر بیماران سرطان پانکراس یعنی مدت زمانی که افراد پس از تشخیص، معمولاً زنده میمانند. این سرطان معمولاً دیر تشخیص داده میشود و رشد سریعی دارد، بنابراین شانس بقا پایین است. اگر بیماری در مراحل اولیه کشف شود، جراحی و درمان به موقع میتوانند طول عمر را افزایش دهند. عواملی مثل نوع سرطان، سلامت عمومی، سن، پاسخ به درمان و تغذیه روی نتیجه تأثیر دارند. تشخیص زودهنگام، درمان مناسب و مراقبت دقیق به بیمار کمک میکند زندگی طولانیتر و با کیفیتتری داشته باشد.
سرطان معده در زنان یکی از سرطانهای گوارشی است که به دلیل شباهت علائم اولیه با مشکلات رایج معده، اغلب دیر تشخیص داده میشود. نشانههایی مانند سیری زودرس، احساس سنگینی در قسمت فوقانی شکم، نفخ مداوم و کاهش اشتها ممکن است در مراحل آغازین ظاهر شوند. این علائم معمولاً خفیفاند و گاهی به سوءهاضمه نسبت داده میشوند. با پیشرفت بیماری، علائمی چون کاهش وزن بیدلیل، تهوع، استفراغهای مکرر و کمخونی نمایانتر میشوند. تشخیص زودهنگام در زنان میتواند نقش حیاتی در موفقیت درمان و پیشگیری از عوارض گسترده داشته باشد.
سرطان معده یکی از شایعترین سرطانهای دستگاه گوارش است که در صورت پیشرفت میتواند پیامدهای جدی برای سلامت فرد ایجاد کند و کشنده شود. شدت بیماری معمولاً به مرحله تشخیص، سرعت رشد تومور و میزان گسترش آن بستگی دارد. در مراحل ابتدایی، شانس کنترل و درمان بسیار بالاتر است، اما با گسترش تومور به غدد لنفاوی یا اندامهای حیاتی، وضعیت بیمار پیچیدهتر شده و احتمال بروز عوارض تهدیدکننده حیات افزایش مییابد.