گریه بیمار سکته مغزی میتواند ناشی از تغییر در ساختار مغز و آسیب دیدگی سلولهای عصبی به علت قطع عرضه خون و اکسیژن به مغز باشد. تغییراتی که اختلال عملکرد مغزی و کنترل عواطف را ایجاد کرده، و میتواند منجر به گریه بیماران سکته مغزی گردد. همچنین، عواملی مانند تغییرات هورمونی و نواحی مغزی مرتبط با عواطف و رفتار نیز ممکن است در این واکنش تاثیرگذار باشند. با این حال، هر فرد و شرایط بیماری او ویژگیها و علائم منحصر به فردی دارد که ممکن است واکنشها متفاوت باشند.
فلج شدن سمت چپ بدن یک عارضه معمول است که افراد زیادی پس از سکته مغزی آن را تجربه میکنند. این آسیب ممکن است بر عملکرد روزانه فرد تاثیر گذارد و در دراز مدت سبب مشکلات روحی شود. به همین علت لازم است تا زمانی که بیمار امید و انرژی برای بازگرداندن شرایط را دارد زیر نظر پزشک متخصص درمان را شروع کند.
علائم سکته مغزی با فلج عضلات دست و پا، اختلال در گفتار، بلع و بینایی، و از دست رفتن تعادل شروع میشوند. بعد از مشاهده جهت جلوگیری از عوارض جدی باید بلافاصله به پزشک مراجعه کنید.
زمان برگشت تکلم در سکته مغزی در بیماران با ویژگیهای مختلف متفاوت است. علاوه بر این تا حد زیادی به میزان پیگیری و تمرینات بیمار بستگی دارد تا بتواند شرایط خود را به سرعت بازگرداند.
برای درمان پارکینسون، روشهای مختلفی وجود دارد که شامل دارو درمانی، جراحی، تحریک مغزی و روشهای نوین مانند تحریک مغزی غیرتهاجمی (rTMS) و فناوریهای مشابه هنوز در حال تحقیق هستند. داروهایی مانند لوودوپا سالها است پایه اصلی درمان بودهاند. جراحیهایی مانند تحریک عمقی مغز (DBS) در بیماران مبتلا به پارکینسون، به خصوص در مواردی که به درمان دارویی پاسخ نمیدهند، مؤثر است و میتواند در مراحل مختلف بیماری، بهویژه در موارد پیشرفته، کاربرد داشتهباشد. این روشها هنوز در مراحل تحقیقاتیاند اما در برخی بیماران بهبود چشمگیری ایجاد کردهاند. ترکیب درمانها معمولا بهترین پاسخ را داده است.
مصرف بالای غذاهای چرب، غذاهای حاوی مواد نگهدارنده و شور میتواند برای بیماران پارکینسون عوارضی نظیر تشدید لرزش، اختلالات حرکتی و افزایش عوارض عصبی را بوجود آورد.
مصرف مواد غذایی همچون میوهها و سبزیجات حاوی آنتیاکسیدانبالا، ماهی حاوی اسیدهای چرب امگا-3، مغزها و غلات کامل، میتواند به عنوان یک بخش مهم از تغذیه بیماران پارکینسون محسوب میشوند که باعث بهبود و کاهش علائم بیماری میشوند.
مدت زمان بقای بیماران پارکینسون ممکن است متغیر باشد و بستگی به عوامل مختلفی دارد. در بیشتر موارد، بیماران پارکینسون ممکن است طول عمر مشابهی به افراد سالم داشته باشند. با توجه به پیشرفت در تشخیص و درمان بیماری پارکینسون، بهبود در کیفیت درمان، کنترل علائم و عوارض بیماری ممکن است تأثیر مثبتی بر طول عمر بیماران داشته باشد.
داروهای پارکینسون، مهمترین روش درمانی برای کنترل علائم پارکینسون هستند. معمولا، داروها برای کنترل سطح دوپامین در مغز استفاده میشوند و میتوانند بهبود قابل توجهی در علائم پارکینسون ایجاد کنند. با این حال، هر فردی نیاز به رژیم دارویی خاصی دارد که توسط پزشک تجویز شده است. مهم است که دستورات پزشک را به دقت دنبال کنید و در صورت نیاز به تغییر دوز یا درمان، با او مشورت کنید.
پارکینسون یک بیماری عصبی است که روی حرکت و عملکرد عضلانی فرد، و سیستم عصبی مرکزی تاثیر میگذارد. این بیماری که بیشتر در سالمندان دیده میشود با علائم اصلی شامل رعشه، سفتی عضلات، کندی حرکتی و مشکلات تغذیه و خواب رخ میدهد. درمان پارکینسون شامل استفاده از داروها، فیزیوتراپی، تغییرات در سبک زندگی و در موارد پیشرفتهتر، روشهای جراحی است.
ام آر آی فانکشنال یا اف ام آر آی (fmri) تکنیک تصویربرداری پزشکی برای بررسی فعالیت مغز در طول وظایف و فعالیتهای مختلف است. بیماران مبتلا به بیماریهای مغزی مانند سکته مغزی، تومور مغزی، صرع و اختلالات عصبی میتوانند از این آزمایش برای تشخیص روند بیماری استفاده کنند.
MRI مغز فناوری تصویربرداری پزشکی پیشرفتهای است که با استفاده از میدان مغناطیسی و امواج رادیویی، تصاویر دقیقی از ساختارها و بافتهای مغز ایجاد میکند. این روش تصویربرداری برای تشخیص و بررسی اختلالات و بیماریهای مغزی بهکار رفته و به پزشکان و متخصصان پزشکی امکان میدهد تا به صورت دقیق ساختار، بافت، تومورها، آسیب و اختلالات مغزی را بررسی و تشخیص بدهند.