هپاتیت غیر فعال به حالتی اطلاق می‌شود که ویروس هپاتیت در بدن حضور دارد، اما فعالیت آن به شدت کاهش یافته و علائم بالینی مشاهده نمی‌شود. این نوع هپاتیت بیشتر در بیماران مبتلا به هپاتیت B یا C مشاهده می‌شود که ویروس در بدن آنها به صورت غیرفعال باقی می‌ماند، به طوری که نه تنها نشانه‌ای از بیماری وجود ندارد، بلکه عوارض نیز به طور واضح مشاهده نمی‌شود. با این حال، افراد مبتلا به هپاتیت غیر فعال هنوز هم ممکن است به دیگران ویروس را منتقل کنند.
درمان هپاتیت بسته به نوع ویروس و شدت بیماری متفاوت است. برای هپاتیت نوع A، درمان معمولا حمایتی است و شامل استراحت، تغذیه مناسب و مصرف مایعات فراوان برای تقویت سیستم ایمنی می‌شود. در مقابل، هپاتیت B و C ممکن است نیاز به داروهای خاصی مانند آنتی‌ویروس‌ها برای کنترل ویروس و جلوگیری از آسیب بیشتر به کبد داشته باشند. در صورتی که هپاتیت به صورت مزمن در آید، درمان‌های طولانی‌مدت و مراقبت‌های پزشکی برای جلوگیری از پیشرفت بیماری ضروری است.
طول عمر افراد مبتلا به هپاتیت به نوع ویروس، زمان تشخیص، کیفیت درمان و سبک زندگی فرد بستگی دارد. در بسیاری از موارد، به‌ویژه در هپاتیت A و E که معمولا حاد و خودمحدودشونده هستند، بیمار پس از بهبودی کامل می‌تواند طول عمر طبیعی داشته باشد. اما در انواع مزمن مانند هپاتیت B و C، اگر بیماری زود تشخیص داده نشود یا درمان مناسب انجام نگیرد، ممکن است به آسیب‌های جدی کبدی مانند سیروز یا سرطان منجر شود و در نتیجه بر طول عمر بیمار تأثیر منفی بگذارد.
هپاتیت یک بیماری عفونی کبدی است که بسته به نوع ویروس (A، B، C، D، E) می‌تواند از راه‌های مختلفی منتقل شود. ویروس هپاتیت A و E عمدتا از طریق مصرف آب یا غذای آلوده به مدفوع فرد بیمار منتقل می‌شوند و بیشتر در شرایط بهداشتی نامناسب شیوع دارند. در مقابل، هپاتیت B، C و D معمولا از طریق تماس با خون آلوده، استفاده از سرنگ مشترک، روابط جنسی محافظت‌نشده، یا انتقال از مادر به نوزاد در دوران بارداری یا زایمان منتقل می‌شوند.
شناخت انواع هپاتیت به تشخیص سریع‌تر و انتخاب روش درمانی مؤثرتر کمک می‌کند. از هپاتیت A گرفته تا اشکال مزمن‌تر مانند B و C یا اشکال خاص مانند خودایمنی، هر کدام ویژگی‌ها و چالش‌های خاص خود را دارند.
جراحی سرطان مری بدخیم یکی از روش‌های اصلی درمان این بیماری است که به‌ویژه در مراحل اولیه تا متوسط مؤثر است. این جراحی پیچیده و پرریسک است، اما می‌تواند به بسیاری از بیماران کمک کند تا زندگی طولانی‌تر و باکیفیت‌تری داشته باشند.
سرطان مری در مراحل اولیه با درمان‌های ترکیبی مانند جراحی، شیمی‌درمانی و پرتودرمانی می‌تواند به‌طور کامل درمان شود. تشخیص زودهنگام و پیگیری مداوم پزشکی نقش کلیدی در دستیابی به درمان قطعی دارد.
طول عمر بیماران مبتلا به سرطان بدخیم مری به مرحله بیماری هنگام تشخیص بستگی دارد؛ در مراحل اولیه، میزان بقای پنج‌ساله ممکن است تا ۴۰٪ یا بیشتر باشد، اما در مراحل پیشرفته به زیر ۲۰٪ کاهش می‌یابد. درمان ترکیبی و اقدام زودهنگام، نقش مهمی در افزایش امید به زندگی دارند.
علائم سرطان پانکراس متاستاز به کبد معمولاً شامل زردی پوست و چشم‌ها (یرقان)، کاهش وزن شدید، بی‌اشتهایی و درد در ناحیه شکم یا پشت است. تهوع، خستگی مفرط و تجمع مایع در شکم (آسیت) نیز از نشانه‌های رایج هستند. این علائم معمولاً در مراحل پیشرفته بیماری ظاهر می‌شوند و نیاز به پیگیری فوری پزشکی دارند.
علائم مرگ در سرطان پانکراس ممکن است شامل کاهش شدید وزن، ضعف عمومی، درد مداوم در ناحیه شکم یا کمر و زردی پوست و چشم‌ها باشد. علاوه بر این، مشکلات در هضم غذا و ناتوانی در جذب مواد مغذی نیز از دیگر علائم رایج این بیماری است.
علائم سرطان پانکراس پیشرفته معمولاً شامل درد شکم، زردی پوست، کاهش وزن، و خارش است. این علائم به‌دلیل گسترش تومور و اختلال در عملکرد اندام‌های گوارشی بروز می‌کنند.
علت اصلی سرطان پانکراس هنوز به‌طور دقیق شناسایی نشده است، اما عوامل ژنتیکی، محیطی و سبک زندگی نقش مهمی در بروز این بیماری دارند. مصرف سیگار، رژیم غذایی غنی از چربی‌های اشباع‌شده و سابقه خانوادگی از جمله عوامل شناخته‌شده‌ای هستند که خطر ابتلا به سرطان پانکراس را افزایش می‌دهند. همچنین تغییرات ژنتیکی در برخی از افراد که به‌طور ارثی منتقل می‌شود، می‌تواند احتمال بروز این نوع سرطان را بالا ببرد.