طول عمر بیماران مبتلا به سرطان روده بزرگ به عوامل مختلفی بستگی دارد، از جمله مرحله تشخیص، وضعیت کلی سلامتی بیمار و نوع درمانی که دریافت می‌کنند. اگر سرطان در مراحل اولیه شناسایی شود، احتمال بهبود و طول عمر بیشتر بسیار بالا است. درمان‌های رایج مانند جراحی، شیمی‌درمانی و پرتودرمانی می‌توانند به افزایش طول عمر کمک کنند، به ویژه اگر سرطان به مناطق دوردست گسترش نیافته باشد.
سرطان روده بزرگ در مراحل اولیه ممکن است بدون علامت باشد، اما با پیشرفت بیماری نشانه‌هایی ظاهر می‌شوند که نباید نادیده گرفته شوند. از جمله علائم رایج این سرطان می‌توان به تغییرات پایدار در عادات روده‌ای مانند اسهال یا یبوست طولانی‌مدت، وجود خون در مدفوع، درد یا گرفتگی مکرر شکم، احساس تخلیه ناقص روده و کاهش وزن بی‌دلیل اشاره کرد.
پولیپ روده رشد غیرطبیعی سلول‌ها در دیواره داخلی روده است که در اغلب موارد خوش‌خیم و غیرسرطانی است. با این حال برخی از انواع پولیپ‌ها، به‌ویژه پولیپ‌های آدنوماتوز، در صورت عدم درمان می‌توانند به مرور زمان به سرطان روده تبدیل شوند. بنابراین، وجود پولیپ به معنای ابتلا به سرطان نیست، اما بررسی، نمونه‌برداری و در صورت نیاز برداشتن آنها اهمیت زیادی در پیشگیری از سرطان روده دارد.
ایا سرطان روده کشنده است؟ این سوالی است که ذهن بسیاری از بیماران، خانواده و اطرافیان بیمار را درگیر می‌کند. این مقاله برای پاسخ به این سوال و بررسی عوامل موثر در افزایش طول عمر بیمار مبتلا به سرطان روده نوشته شده است.
در سرطان روده بزرگ، شکل مدفوع ممکن است تغییر کند و به صورت باریک، نازک یا شبیه به مداد درآید. این تغییر به دلیل وجود تومور یا انسداد در مسیر روده ایجاد می‌شود که عبور طبیعی مدفوع را مختل می‌کند. گاهی اوقات این تغییر شکل با علائمی مانند خون مخفی در مدفوع، یبوست یا احساس تخلیه ناقص همراه است.
رژیم غذایی پولیپ معده می‌تواند نقش مهمی در مدیریت علائم و جلوگیری از پیشرفت این وضعیت داشته باشد. با انتخاب غذاهایی که کم چرب، آسان هضم، حاوی فیبر و مواد ضد التهابی هستند، می‌توان به کاهش التهاب معده و تسکین علائم پولیپ‌های معده کمک کرد.
پولیپ معده در ابتدا معمولاً بدون علائم است و اغلب خوش‌خیم می‌ماند. خطر آن بستگی به نوع، اندازه، تعداد و وجود علائم دارد. پولیپ‌های آدنوماتوز می‌توانند به سرطان تبدیل شوند و باید سریع تشخیص داده و درمان شوند.
هپاتیت اتوایمیون یا هپاتیت خودایمنی، یک بیماری مزمن و نادر کبدی است که کمتر نام آن به گوشمان خورده است. این بیماری زمانی رخ می‌دهد که سیستم ایمنی بدن به اشتباه به سلول‌های سالم کبد حمله می‌کند و آنها را بیگانه می‌شناسد. این حمله نادرست باعث التهاب و آسیب شدید به کبد می‌شود که اگر به موقع تشخیص داده نشود، می‌تواند به عوارض جدی و جبران‌ناپذیری مانند سیروز و نارسایی کبد منجر شود.
هپاتیت غیر فعال به حالتی اطلاق می‌شود که ویروس هپاتیت در بدن حضور دارد، اما فعالیت آن به شدت کاهش یافته و علائم بالینی مشاهده نمی‌شود. این نوع هپاتیت بیشتر در بیماران مبتلا به هپاتیت B یا C مشاهده می‌شود که ویروس در بدن آنها به صورت غیرفعال باقی می‌ماند، به طوری که نه تنها نشانه‌ای از بیماری وجود ندارد، بلکه عوارض نیز به طور واضح مشاهده نمی‌شود. با این حال، افراد مبتلا به هپاتیت غیر فعال هنوز هم ممکن است به دیگران ویروس را منتقل کنند.
درمان هپاتیت بسته به نوع ویروس و شدت بیماری متفاوت است. برای هپاتیت نوع A، درمان معمولا حمایتی است و شامل استراحت، تغذیه مناسب و مصرف مایعات فراوان برای تقویت سیستم ایمنی می‌شود. در مقابل، هپاتیت B و C ممکن است نیاز به داروهای خاصی مانند آنتی‌ویروس‌ها برای کنترل ویروس و جلوگیری از آسیب بیشتر به کبد داشته باشند. در صورتی که هپاتیت به صورت مزمن در آید، درمان‌های طولانی‌مدت و مراقبت‌های پزشکی برای جلوگیری از پیشرفت بیماری ضروری است.
طول عمر افراد مبتلا به هپاتیت به نوع ویروس، زمان تشخیص، کیفیت درمان و سبک زندگی فرد بستگی دارد. در بسیاری از موارد، به‌ویژه در هپاتیت A و E که معمولا حاد و خودمحدودشونده هستند، بیمار پس از بهبودی کامل می‌تواند طول عمر طبیعی داشته باشد. اما در انواع مزمن مانند هپاتیت B و C، اگر بیماری زود تشخیص داده نشود یا درمان مناسب انجام نگیرد، ممکن است به آسیب‌های جدی کبدی مانند سیروز یا سرطان منجر شود و در نتیجه بر طول عمر بیمار تأثیر منفی بگذارد.
هپاتیت یک بیماری عفونی کبدی است که بسته به نوع ویروس (A، B، C، D، E) می‌تواند از راه‌های مختلفی منتقل شود. ویروس هپاتیت A و E عمدتا از طریق مصرف آب یا غذای آلوده به مدفوع فرد بیمار منتقل می‌شوند و بیشتر در شرایط بهداشتی نامناسب شیوع دارند. در مقابل، هپاتیت B، C و D معمولا از طریق تماس با خون آلوده، استفاده از سرنگ مشترک، روابط جنسی محافظت‌نشده، یا انتقال از مادر به نوزاد در دوران بارداری یا زایمان منتقل می‌شوند.