عاقبت سرطان معده می‌تواند بسیار متغیر باشد و بستگی به مراحل تشخیص، نوع درمان و وضعیت عمومی بیمار دارد. در مراحل اولیه، اگر سرطان به موقع تشخیص داده شود، احتمال درمان و بهبود بسیار بیشتر است. با این حال، در مراحل پیشرفته‌تر که سرطان به سایر بخش‌های بدن گسترش یافته است، درمان به مراتب دشوارتر خواهد بود و بسیاری از بیماران ممکن است با مشکلات متعددی مواجه شوند. درمان‌های موجود شامل جراحی، شیمی‌درمانی و رادیوتراپی هستند که در برخی موارد می‌توانند عمر بیمار را افزایش دهند، اما در نهایت، پیش‌آگهی سرطان معده بستگی زیادی به تشخیص به موقع و پاسخ بدن به درمان‌ها دارد.
طول عمر در سرطان معده به عواملی مانند مرحله بیماری در زمان تشخیص، نوع سرطان، وضعیت سلامت عمومی بیمار و پاسخ به درمان‌ها بستگی دارد. در صورت تشخیص زودهنگام و درمان مؤثر، بیماران می‌توانند سال‌ها پس از جراحی و درمان‌های تکمیلی زندگی کنند. به‌طور کلی، میزان بقای 5 ساله برای سرطان معده حدود 30 درصد است، اما این درصد در مراحل اولیه بیماری به بیش از 70 درصد می‌رسد. در مراحل پیشرفته، این درصد کاهش می‌یابد و ممکن است طول عمر بیمار کمتر باشد. همچنین، استفاده از درمان‌های جدید مانند شیمی‌درمانی هدفمند و ایمونوتراپی می‌تواند شانس بقا را بهبود بخشد.
سرطان معده یکی از شایع‌ترین انواع سرطان‌ها در جهان است و می‌تواند به سرعت گسترش یابد. درمان سرطان معده به مرحله سرطان، نوع آن و وضعیت کلی بیمار بستگی دارد و شامل روش‌های مختلفی مانند جراحی، شیمی‌درمانی، درمان هدفمند، ایمونوتراپی و پرتو درمانی است. جراحی در مراحل اولیه برای برداشتن تومور به‌ویژه با استفاده از گاسترکتومی جزئی و کامل انجام می‌شود، در حالی که در مراحل پیشرفته‌تر، شیمی‌درمانی و درمان‌های هدفمند مانند ترستوزوماب برای کند کردن رشد سرطان استفاده می‌شوند. انتخاب درمان مناسب باید با توجه به مرحله بیماری و وضعیت عمومی بیمار انجام شود تا بهترین شانس موفقیت و بهبودی حاصل شود.
سن سرطان معده بیشتر در افراد بالای ۵۵ سال مشاهده می‌شود، اما ممکن است در هر سنی رخ دهد. این بیماری در مردان شایع‌تر از زنان است و با افزایش سن، احتمال بروز آن بیشتر می‌شود. عوامل ژنتیکی، سابقه خانوادگی، عفونت هلیکوباکتر پیلوری، رژیم غذایی نامناسب و مصرف الکل و دخانیات از عوامل خطرساز برای ابتلا به سرطان معده هستند. به‌طور کلی، سرطان معده در مراحل اولیه اغلب علائمی ندارد و به همین دلیل تشخیص آن در سنین پایین دشوار است. با این حال، در سال‌های اخیر با پیشرفت‌های پزشکی، تشخیص زودهنگام و درمان‌های جدید باعث بهبود شانس بقا و طول عمر بیماران شده است.
فیلم جراحی سرطان معده بدخیم فرایند درمانی این بیماری را از دیدگاه جراحی نمایش می‌دهد. در این فیلم، مراحل مختلف جراحی سرطان معده از جمله تشخیص، برنامه‌ریزی جراحی، روش‌های جراحی مختلف (مانند جراحی باز و لاپاراسکوپیک) و اقدامات بعد از عمل به‌طور دقیق و علمی به تصویر کشیده می‌شود. همچنین، فیلم به بررسی چالش‌ها و پیچیدگی‌های جراحی سرطان معده بدخیم پرداخته و نقش تیم پزشکی در بهبود نتیجه درمان و کیفیت زندگی بیماران را به نمایش می‌گذارد. هدف این فیلم آموزش و آگاهی‌رسانی به متخصصان و عموم مردم در زمینه فرآیندهای جراحی مرتبط با سرطان معده است.
تست سرطان معده در منزل به عنوان ابزاری اولیه برای بررسی ریسک سرطان عمل می‌کند و معمولا روی تشخیص عفونت هلیکوباکتر پیلوری تمرکز دارد (بدون اینکه تشخیص قطعی ارائه دهد). کیت‌های تنفسی اوره با مراحل ساده‌ای مانند آماده‌سازی، نمونه‌گیری آسان و ارسال به آزمایشگاه کار می‌کند. این روش ممکن است برخی عوامل خطر یا عفونت‌های مرتبط را بررسی کند اما روش غربالگری ثابت‌شده برای سرطان معده نیست و جایگزین ارزیابی تخصصی (به خصوص آندوسکوپی) نمی‌شود. بنابراین هر نتیجه مشکوکی نیاز به پیگیری پزشکی فوری دارد تا شانس درمان زودهنگام افزایش یابد.
عکس سرطان معده خوش خیم در اندوسکوپی به‌صورت توده زیرمخاطی صاف، بدون زخم یا خونریزی دیده می‌شود. در سی تی اسکن، تومور همگن، با حاشیه مشخص و بدون متاستاز ظاهر می‌شود. مطالعات نشان می‌دهند اندوسکوپی با بیوپسی دقت تشخیص بالای ۹۰% دارد. علائم شامل درد خفیف یا خونریزی گوارشی است. درمان معمولاً جراحی اندوسکوپیک یا برداشتن موضعی است. پیش‌آگهی عالی با تشخیص زودهنگام دارد. غربالگری در افراد پرخطر توصیه می‌شود.
عکس سرطان معده بدخیم (آدنوکارسینوما) در اندوسکوپی به‌صورت زخم نامنظم، توده برجسته، خونریزی یا ضخیم‌شدگی دیواره معده دیده می‌شود. در سی‌تی اسکن، تومور به شکل توده متراکم با دیواره ضخیم (>۱ سانتی‌متر) و متاستاز به غدد لنفاوی یا کبد ظاهر می‌شود. مطالعات نشان می‌دهند اندوسکوپی با بیوپسی دقت تشخیص بالای ۹۵% دارد. علائم هشدار شامل درد مزمن، کاهش وزن و خونریزی گوارشی است. تشخیص زودهنگام (مرحله ۱) نرخ بقای ۵ ساله را تا ۹۰% افزایش می‌دهد. غربالگری در افراد پرخطر با سابقه خانوادگی یا هلیکوباکتر پیلوری توصیه می‌شود.
تومورهای خوش‌خیم معده، که رشد غیرسرطانی بافت و محدود به دیواره معده هستند، معمولا با جراحی یا پیگیری منظم پزشکی کنترل می‌شوند. اما در مواردی که عفونت هلیکوباکتر پیلوری یا عامل تهدیدکننده برای تهاجمی‌شدن تومور وجود دارد، پزشکان معمولا از داروهای سرطان معده خوش خیم مانند آنتی‌بیوتیک‌ها و داروهای کاهش‌دهنده اسید معده استفاده می‌کنند. این داروها به بهبود علائم و حفظ کیفیت زندگی کمک می‌کنند هرچند ممکن است عوارضی مانند تهوع، اسهال یا ریزش مو ایجاد کنند. مشورت با پزشک و تشخیص زودهنگام بیماری، رمز موفقیت در درمان است.
تومور خوش‌خیم معده، رشد غیرسرطانی بافت سلولی در دیواره معده است که گسترش پیدا نمی‌کند و معمولا بدون علامت باقی می‌ماند اما ممکن است با درد شکم، نفخ، تهوع یا خونریزی خفیف ظاهر شود. شایع‌ترین انواع آن پولیپ‌های مخاطی یا لیومیوم‌ها هستند که معمولا از التهاب مزمن یا عوامل ژنتیکی ایجاد می‌شوند. تشخیص با آندوسکوپی و تصویربرداری مانند CT انجام می‌شود و درمان سرطان معده خوش خیم معمولا با جراحی (مانند گاسترکتومی جزئی) یا مصرف داروهای حمایتی انجام می‌شود. پیگیری منظم پزشکی برای جلوگیری از تبدیل‌شدن تومور خوش خیم به بدخیم مهم است.
سرطان معده بدخیم در صورت تشخیص زودهنگام و در مراحل اولیه، شانس درمان موفق بالایی دارد. در این مرحله، جراحی برای برداشتن تومور (مانند گاسترکتومی جزئی یا کامل) همراه با شیمی‌درمانی می‌تواند تومور را ریشه‌کن کرده و احتمال بازگشت بیماری را کاهش دهد. در مراحل پیشرفته‌تر، امکان درمان قطعی سرطان معده بدخیم محدود می‌شود و در این مرحله تمرکز بر ترکیب پرتودرمانی، درمان‌های هدفمند و ایمونوتراپی قرار می‌گیرد تا از گسترش بیماری جلوگیری شده و علائم تسکین یابد، هرچند در این مرحله بهبود کیفیت زندگی در اولویت قرار دارد. پیگیری منظم پزشکی و رعایت رژیم غذایی مناسب نقش مهمی در موفقیت درمان دارد.
شیمی درمانی سرطان معده بدخیم، روش مهمی برای مقابله با این بیماری پیشرفته است که با تزریق یا مصرف داروهای ضدسرطان، سلول‌های سرطانی را از طریق جریان خون هدف قرار می‌دهد و تومور را کوچک‌تر می‌کند. این درمان معمولا در چرخه‌های چندماهه با جلسات وریدی و دوره‌های استراحت انجام می‌شود، به خصوص قبل یا بعد از جراحی یا برای کنترل گسترش به اندام‌های دیگر. البته عوارضی مانند خستگی، تهوع و ریزش مو ممکن است پیش بیاید که معمولا موقتی هستند. در نهایت، تصمیم‌گیری با متخصص انکولوژی بر اساس شرایط فردی بیمار انجام می‌شود.